Toen haar vader overleed op 30 december 2012 belandde Pascale als echt papa’s kindje in een moeras van rouw waarin ze laag voor laag werd afgepeld totdat alleen nog haar kern resteerde. In deze kwetsbare positie – een gebroken hart is ook een open en ontvankelijk hart – had Pascale, als ultra nuchtere aanklager die wars was van alles wat niet logisch kon worden verklaard, een intense spirituele ervaring met een uil die haar voorgoed heeft veranderd. Geloofde ze voorheen dat het ‘eerst zien, dan geloven’ was, na deze magische gebeurtenis weet ze dat het precies andersom is: je moet eerst in iets geloven, voordat je het kunt zien.