DRIJFVEREN: interview met Deborah Timmer-Marquet

D R I J F V E R E N

In het kader van een reeks interviews getiteld “DRIJFVEREN”, interview ik succesvolle vrouwen en mannen over hun heilige vuur. Wat drijft deze bijzondere mensen eigenlijk, diep van binnen? Waar vinden zij dat het om draait in het leven? Aan welke factoren schrijven zij hun succes toe? En heeft het succes hen ook gelukkiger gemaakt?

Deborah Beatrice Jeanet Timmer-Marquet, geboren te Maastricht op 21 mei 1958, is de eeneiige tweelingzus van Daphne. Gezamenlijk zijn ze wereldberoemd geworden als “The Marquet Twins”. Al op 16-jarige leeftijd vertrok ze, samen met haar zus, naar Amsterdam om zich bij Benjamin’s Modern Jazz Dance Center verder te bekwamen in dans en ballet. Maar ook Amsterdam bleek al snel niet meer groot genoeg voor haar. Want toen ze amper 18 jaar was, ging ze op jacht naar haar droom: dansen bij één van de grote shows in een wereldberoemde club in Parijs. Dat werd L’Alcazar de Paris, waar ze samen met Daphne furore maakte, onder andere met een tot in details geperfectioneerde spiegelact. Haar succes bleef ook daar niet onopgemerkt want na drie jaar lonkte zelfs het mekka van de showbusiness: Las Vegas! Daar trad ze jarenlang met veel succes op. Tegenwoordig woont ze inmiddels al weer 27 jaar op Aruba waar ze gelukkig is met haar man Rik. Ze heeft twee dochters, die beiden werken in New York en ontvangt geregeld familie en vrienden uit Nederland.

“Geluk is als je tevreden bent met alles wat je hebt bereikt en met alles om je heen.”

Vandaag start deze reeks met Deborah Timmer-Marquet. Ik interviewde haar tijdens een warme zonovergoten ochtend, gezeten op het terras van haar huis op Aruba met zicht op een azuurblauwe zee.

Jij bent al vroeg heel succesvol geworden in jouw danscarrière. Je verliet op 16-jarige leeftijd Maastricht, toen een slaperige provinciestad, en vertrok naar Amsterdam. Daarna volgden Parijs en zelfs Las Vegas. Aan welke factoren schrijf jij je succes toe?

Wilskracht, focus, doel voor ogen. Dat hadden wij, mijn zus en ik, al heel erg jong. Omdat wij een tweeling waren, vielen we al snel op. Maar dan moet je je nog steeds waarmaken natuurlijk. Wij kregen meteen de bevestiging dat we interessant waren omdat we al gauw voor optredens geboekt werden. We waren heel erg gemotiveerd, we zagen het hele plaatje en hadden een ijzeren discipline.

Wat was dat totale plaatje?

Om ons beroep te kunnen maken van het dansen en daar succesvol in te zijn. Als wij iets doen, kunnen we dat niet een beetje doen, we doen dat altijd all the way. Commitment vind ik heel belangrijk.

Heb je zelf nog iets moeten overwinnen om succesvol te kunnen worden, bijvoorbeeld verlegenheid, faalangst of zenuwen om het podium op te gaan?

Niet echt… Natuurlijk zenuwen, maar dat hoort erbij. Misschien verlegenheid met interviews toen we nog heel jong waren, maar daar waren we ook wel snel ervaren in.

Toen je eenmaal succes had, voldeed dit toen helemaal aan jouw verwachtingen of was het in werkelijkheid anders dan je had gedacht?

Het is moeilijk te weten wat te verwachten in showbizz maar het heeft zeker voldaan aan het geluksgevoel wat ik ermee kon bereiken. De hoogtepunten, zoals ons eerste optreden in Parijs en ons eerste contract in Las Vegas, overal herkend worden op straat en op de voorpagina van weekbladen staan gaf wel een goed beeld van wat ik verwachtte van een showbizzcarrière.

Dus het succes heeft jou gelukkiger gemaakt?

Het succes heeft mij zeker gelukkiger gemaakt. Het is een bekroning van je werk en ik heb het nooit als negatief hoeven ervaren. Alle publiciteit die wij toelieten was altijd werkgerelateerd. Dus de roddelblaadjes kregen weinig informatie over wat ik privé deed.

Heeft het jou als persoon ook veranderd?

Dat is moeilijk te beantwoorden want we zijn al van kinds af aan bezig geweest met optreden. Ik denk dat ons vroege succes ons heeft gemotiveerd en we daardoor al op jonge leeftijd volwassen keuzes hebben kunnen maken. Het succes heeft mij het zelfvertrouwen geschonken wat ik nu heb.

Heb je desondanks soms ervaren dat je dacht: “Kan ik dit eigenlijk wel goed genoeg?”

Ja en nee. In de showbizz spelen heel veel factoren mee die je optreden tot een succes maken. Er waren soms achtergronddanseressen die betere danseressen waren dan wij, maar die hadden dan weer niet de uitstraling of X-factor om solist te zijn. En je moet er natuurlijk goed uit zien. In de pers word je vaak opgehemeld, maar evengoed kun je erna helemaal afgebrand worden. Wij gingen er gewoon voor. Nu denk ik wel eens: poeh, dat we dat toen zo gedurfd hebben, met achttien jaar auditie doen in Parijs!

Wanneer wist je eigenlijk dat je wilde gaan dansen?

Toen mijn moeder hertrouwde met mijn stiefvader vond deze laatste dat ieder meisje op ballet moest. Wij ook dus. We waren negen en we vonden het fantastisch. Maar tot dat moment waren mijn zus en ik helemaal niet met dansen bezig. Wij waren juist altijd aan het tekenen. Maar vanaf dat eerste moment in de balletles waren we verkocht. Al snel staken we er met kop en schouders bovenuit. Een belangrijk deel ervan is voor mij ook de muziek, als ik die hoor kan ik nooit stilzitten. Op het mooiste moment van de dansshow, vlak voor de grote afsluiting, keken mijn zus en ik elkaar altijd even op de bühne aan en dan dachten we allebei hetzelfde; we waren helemaal high van de geleverde prestatie, de muziek, het publiek, alles samen. Voor mij was het optreden als belevingsvorm nog belangrijker dan het dansen zelf.

Was het ambitieniveau gelijkelijk over jullie tweeën verdeeld of brandde het heilige vuur net wat harder bij de één dan bij de ander?

Nee! Wij hadden allebei precies dezelfde ambities en hetzelfde doel voor ogen.

Op een gegeven moment ga je voor een groot publiek optreden, je zit in de grootste shows, jullie doen je beroemde “spiegelact”, je hebt succes. Vond je het belangrijk dat je een bepaalde dynamiek had met het publiek, dat je een draadloze verbinding maakte met de mensen in de zaal?

Ja, dat denk ik wel. We hadden zeker een bepaalde band met het publiek. Ik was zelf altijd honderd keer beter tijdens een balletles als er anderen bij waren. Ik had dat publiek dus wel nodig.

Als je dit werk niet was gaan doen, wat zou je dan geworden zijn?

Waarschijnlijk iets in de teken- of schilderwereld, dan zou ik naar de kunstacademie zijn gegaan, bijvoorbeeld schilderijen gaan restaureren of iets dergelijks. Ik hou ervan om heel geconcentreerd met priegelwerk bezig te zijn.

Maar het is niet dat het ergens kriebelt, dat je weer graag zou willen gaan tekenen?

Op het moment niet want ik geniet nu heerlijk van mijn leven zoals het nu is. Ik heb het druk en niet druk tegelijk. Ik voel nog geen behoefte dat ik “iets moet doen” om weer te presteren.

Mis je de showbizz en de spotlights nog wel eens?

Ik ben dankbaar dat ik het heb gehad, maar het is een afgesloten hoofdstuk. Misschien mis ik het wel, maar op een nostalgische manier. Ik kijk met 100% tevredenheid terug. Ik wist op een gegeven moment gewoon wat ik moest doen, namelijk stoppen en een gezin gaan stichten. Toen ik mijn man had ontmoet werd dat gevoel van binnen steeds sterker en dat leidt je als vanzelf op je pad.

Jij woont nu heel ver van Daphne af (Daphne woont in San Francisco, zo’n 6.000 km verderop, red.). Wat betekent je tweelingzus voor jou?

Ze is mijn tweede ik. Mijn kinderen en man zijn mijn alles, maar de kinderen moet je leren loslaten zodat ze op eigen benen kunnen staan en met je man bouw je samen een leven op dat je samen invult. Maar Daphne is er gewoon altijd voor mij. Die gaat in gedachte met mij mee met alles wat ik doe.

Had je dit succes als danseres ook alleen kunnen hebben?

Ik denk het wel. Hoewel er ooit iemand is geweest die me goed kende en die op een gegeven moment opmerkte dat ik niet compleet was zonder Daphne. Ik ben altijd zo met haar verweven geweest dat ik me heel moeilijk kan voorstellen dat ik dit alleen zou hebben gedaan. Maar ik denk het wel. Als ik Daphne niet had gehad, was ik misschien iets anders gaan doen in de showbizz.

Klopt die observatie dat je je niet compleet voelt zonder haar?

Ik voel me prima maar ik voel me inderdaad nooit helemaal compleet zonder Daphne. Ik wil eigenlijk mijn hele leven met haar delen. Dat is het tweelingzijn, denk ik. Voor mij is het heel belangrijk dat zij alles weet van mij. We hebben ook altijd contact. Ik kan heel moeilijk iets in mijn eentje beslissen. Ik moet er ook niet aan denken als zij er niet meer zou zijn, daar hebben we het wel eens over. Ik heb mijn gezin, man en kinderen, en die zijn mijn alles, daar binnenin functioneer ik als vrouw, echtgenote en moeder. Dan ben ik 100% zelfverzekerd. Maar als ik mijn innerlijke gedachten hierover wil bespreken, dan doe ik dat met haar. Alles in mijn leven heb ik met haar besproken, eigenlijk nog meer dan met mijn echtgenoot (lacht). Wat er ook zal gebeuren, ik heb altijd Daphne. Zij is er op emotioneel vlak altijd voor me. Ik heb weliswaar veel dierbare vriendinnen maar Daphne is mijn hartsvriendin. Ze is mijn lifeline. Zodra ik in de auto zit, zet ik Facetime aan.

Voel jij ook aan als er iets met Daphne is? Jullie zijn wel eens ieder van een ander deel van de wereld op een luchthaven aangekomen waarbij bleek dat jullie toen allebei precies dezelfde kleren aan hadden.

Nee, niet echt, ook al is er een verhaal bekend dat mijn moeder altijd vertelde; we zaten toen allebei in de box. Daphne was onbedaarlijk aan het huilen en ik had toen kennelijk een koekje bij haar neergelegd. Achteraf bleek dat de tijd te zijn dat zij werd geopereerd.

Waarin verschil jij met je zus?

Ik ben acht minuten jonger, ha ha! Toen we samen opgroeiden was het Daphne die beter beslissingen kon nemen. Dat is eigenlijk altijd zo gebleven. Ik vind het ook wel gemakkelijk als zij beslist. Ik ben aardig zelfverzekerd, maar ik bespreek wel alles met mijn zus. Dus in die zin twijfel ik wel vaak, ik heb dan haar geruststelling nodig. Als zij iets een slecht plan vindt, zal ik het niet doen.

Speelt intuïtie een rol in jouw leven en zo ja, welke?

Die speelt wel een rol ja. Soms krijg ik een naar gevoel van iets zonder dat ik daarvoor objectieve informatie heb en dan stap ik er niet in. Intuïtie hebben wij vrouwen sowieso meer dan mannen, toch? Tijdens mijn danscarrière waren er in Las Vegas soms ook mensen van wie ik dacht, nee, met die moeten we niet omgaan. Omdat ik die niet vertrouwde. Maar dat kan ook common sense zijn. Dus ja, intuïtie speelt zeker mee. Als ik zo’n gevoel heb, laat ik me er wel door leiden.

Heb je wel eens een briljant idee ’s nachts?

Ja, heel vaak zelfs! (lacht hard). Jammer genoeg weet ik overdag soms niet meer wat het was. Andersom lijken dingen ’s nachts veel erger dan overdag.

Als ik jou vraag waar het echt om gaat in het leven, wat is dan jouw antwoord?

Korte stilte. Geluk.

En wat associeer jij met geluk?

Poeh, wat een lastige vraag! Als je tevreden bent met alles wat je hebt bereikt en met alles om je heen. Dat ik op kan staan in de ochtend en dat ik dan weer kan denken: dit is een geweldige dag om voor op te staan.

Durf jij jezelf 100% van de tijd te laten zien zoals je echt bent?

Jawel.

Heb je wel eens tijden gehad dat je dat niet durfde te doen?

Tijdens mijn interviews vroeger in mijn dansperiode wilde ik natuurlijk soms bepaalde dingen niet bespreken omdat ik die te privé vond. Dan durfde ik mezelf dus niet helemaal te laten zien. Mijn carrière en in de publiciteit staan, speelden daarbij een rol. Maar als ik nu kijk: dankzij mijn leeftijd en dankzij mijn man ben ik wie ik ben.

Wat is jouw mooiste jeugdherinnering?

Wow! Dat is moeilijk… Het eerste wat door mij heen schiet is ons eerste optreden in Parijs maar ik denk niet dat je 18 jaar nog jeugd kunt noemen… Als ik verder terug ga in mijn herinnering, zijn het de avonden tijdens Sinterklaas. Dan pakten Daphne en ik dagen van te voren de surprises in. En als we dan op Sinterklaasavond in de achtertuin de maan door de bomen zagen, zongen we het gelijknamige liedje.

Als je jezelf zou moeten omschrijven, hoe zou je dat dan doen?

Pfff… (korte pauze). Ik ben positief, hartelijk, ik kijk liefst vooruit. Ik ben een optimist. Maar ik heb ook afwisseling nodig. Als ik in een sleur ben, moet ik mensen om me heen hebben. Ik kan ook niet alleen zijn. Pas onlangs heb ik daarvoor een verklaring gevonden; zelfs in de baarmoeder was ik als deel van een tweeling niet alleen, dus daar zou dat wel eens vandaan kunnen komen. Als ik echt alleen ben, voel ik me ongelukkig. Natuurlijk, als ik iets per se af moet hebben dan kan ik me daar alleen toe zetten. Maar ik zal niet in mijn uppie op een strandje gaan zitten. Zodra ik tijd heb voor mezelf, dan bel ik Daphne via Facetime. Ik hou ervan dingen te delen, ik wil niets voor mezelf alleen hebben. Ik kan ook niet tegen negatieve mensen. Daar sluit ik me juist voor af. Obstakels zijn er om overheen te komen. Ik wil gewoon plezier hebben in het leven.

Wat beschouw jij als je grootste persoonlijke succes in je leven?

Dat ik twee prachtige lieve dochters heb grootgebracht. Opvoeden vind ik een heel verantwoordelijke taak. Ik heb het geluk gehad dat ik een zeer evenwichtige en lieve man naast me had waardoor wij een stabiel thuis konden bieden. Onze kinderen staan als twee volwassen integere dames van 23 en 25 jaar niet alleen met beide benen op de grond maar staan ook vol levensvreugde in het leven. Ze wonen en werken nu beiden in New York nadat ze allebei een studie hebben afgerond. Ik kan terecht trots op ze zijn. Dat is voor mij het mooiste wat ik als moeder heb kunnen bereiken.

Geloof jij in iets hogers?

Nee. Van heel vroeg al niet meer. Vroeger ging ik nog naar de kerk. Al snel geloofde ik ook niet meer in de georganiseerde vorm, al ben ik wel katholiek opgevoed. Toen ik tien was, ontmoette ik een meisje dat een ander geloof aanhing. Zij was apostolisch, dat kenden wij niet. Op mijn vraag of zij in het hiernamaals geloofde, antwoordde zij: “Nee hoor, als je dood bent, ben je dood”. Vanaf dat moment geloofde ik daar dus ook niet meer in. Ik heb er geen antwoord op wie verantwoordelijk is voor alles wat we zien en wie ons onze intelligentie geeft.

Als je hier dan ’s avonds zo op je prachtige terras zit en kijkt naar die onmetelijke sterrenhemel…

O néé, daar word ik soms zo ontzettend depressief over, dan voel ik me zo klein worden! Dat oneindige van dat heelal, daar word ik heel emotioneel van (krijgt tranen in de ogen, red.). Als je dood bent, ben je weg, voor altijd. Altijd is ook echt altijd. Daar wil ik niet over nadenken, daar kan ik helemaal niet tegen. En dat komt ook weer terug bij Daphne, dan denk ik erover na: wat als Daphne er niet meer is? Daphne is namelijk echt een deel van mij. Ik accepteer mijn man voor wie hij is, hetzelfde geldt voor mijn kinderen. Dat zijn echter andere personen dan ik.

Heb je wel eens meegemaakt dat er iets begint met een sterk verlangen in je hoofd en dat het zich daarna precies zo verwezenlijkt in de stoffelijke werkelijkheid van alledag?

Ja, om het te maken in de showbizz. Dat is ook uitgekomen in Las Vegas op dat immense grote toneel. Maar op een gegeven moment heb ik ook een heel sterk verlangen gekregen naar een gezin. Ik had mijn (huidige) man ontmoet en zag hem op Aruba met een buurjongetje stoeien. Ik dacht toen: zo wil ik dat hij met onze kinderen speelt. Jaren later heb ik dat dan ook in werkelijkheid kunnen zien.

Welke plek is je favoriete plek in huis?

Waar we nu zitten, aan de grote tafel op het terras buiten.

En wanneer voel jij je ergens thuis?

Als ik bij Daphne ben, maakt het me niet uit waar ik ben. Maar uiteraard voel ik me met mijn gezin en kinderen ook overal thuis, in ieder geval met mensen om me heen van wie ik houd en niet in mijn eentje.

Heb je nu nog een droom?

Dat we allemaal, mijn gezin en Daphne, vaker bij elkaar zijn. Het maakt me 100% gelukkig dat mijn kinderen in New York werken maar het zou wel fijn zijn om meer tijd samen door te brengen. Nu ik erover nadenk zou het ook een droom van me zijn om toch nog wel eens een keer iets met Daphne te gaan doen. Ik heb voor mijn gevoel op de pauzetoets gedrukt, totdat we samen iets kunnen gaan ondernemen.

Als je alles nog eens over mocht doen, zou je het dan weer precies zo doen of anders? 

Ik zou de keuze van onze gescheiden levens van Daphne en mij geprobeerd hebben te voorkomen want je overziet op zo’n moment niet hoe definitief zo’n beslissing wordt voor de rest van je leven. Maar dit is meer een wens want als ik het over moest doen zou ik niet anders beslissen.

Tot slot. Welk advies zou jij de lezers van dit interview willen meegeven?

Neem verantwoording voor je eigen leven, voor de keuzes die je maakt, zelfs als het foute stappen zijn. Haal daar de positieve dingen uit, zodat je verder komt. Kijk naar de toekomst en neem alleen de goede dingen mee uit je verleden.

© Pascale Bruinen