Kleur bekennen

Trouwe lezers van mijn website weten het al lang: mijn logo is mijn voor- en achternaam met daartussen een uiltje uitgevoerd in roze. Om te zeggen dat ik een speciaal plekje in mijn hart heb voor de kleur roze is een understatement. I loooove pink. Niet alleen de pastelkleuren, maar ook fuchsia. Ik kan er niets aan doen maar roze maakt me gelukkig.

Desalniettemin heb ik de drang om toe te geven aan de roep van 50 tinten rood gemengd met wit (of andersom) lang kunnen weerstaan. Misschien omdat ik word verondersteld een volwassen vrouw te zijn en roze toch nog al eens wordt geassocieerd met een kinderachtige smaak in, wel, alles zo’n beetje.

In de mode zag ik dit probleem al snel opdoemen. Zo heb ik een leuke rok in zachte pasteltinten en was ik naarstig op zoek naar een bijpassende lichtroze maillot. Nou, vergeet het maar. In een vrouwenmaat bleek een dergelijke beenbekleding niet te bestaan. Maar omdat ik van nature een nogal vasthoudend typetje kan zijn, heb ik zo’n maillot – juist op het moment dat ik de totale uitputting nabij was – uiteindelijk gevonden op de kinderafdeling van de H & M.

Sinds ik vijfitg ben geworden, ben ik op verschillende manieren boven mezelf uitgestegen. En één ervan is dat ik nu niet langer wil doen alsof ik niet van roze houd. Nou én als anderen daardoor denken dat ik mijn tienertijd nooit ben ontgroeid. Ik schaam me er niet (meer) voor. Overigens bevind ik me voor wat betreft mijn liefde voor roze in het uitstekende gezelschap van de legendarische actrice Audrey Hepburn aan wie immers het citaat ‘I believe in pink‘ wordt toegeschreven.

Als ik op internet zoek naar de betekenis van de kleur roze, kom ik uit bij de site Perron 11. Jennifer van der Meer omschrijft het daar als volgt: ‘Roze is de kleur van passie, liefde, vriendelijkheid, vrouwelijkheid, waarheid, vrede, zorg, zoetheid, vertrouwen, pragmatisme, initiatief, rationele en kalme kracht, humor, meegaandheid, zelfrespect en waardering voor de ander, trouw, onafhankelijkheid en tolerantie.’ Mwah, daar doe ik het wel voor, hoor. En zou het toeval zijn dat daarbij dit symbool van een schattig roze uiltje staat?

Gelet op mijn bijzondere uilervaring (lees voor meer informatie mijn boek ‘Het Jaar van de Uil’)  ben ik geneigd te denken van niet.

Enfin, omdat ik me nu graag in de bocht gooi om al die verloren jaren in te halen heb ik een tijd geleden besloten dat ik recht heb op een studeer/werkkamer die ruimhartig is voorzien van allerlei tinten roze. Het is immers mijn werkkamer dus kan ik daarmee doen en laten wat ik wil (oké, mijn man zit er ook af en toe achter de computer maar dat telt niet).

Om te beginnen heb ik toen een vloerkleed gekocht in een heldere en vrolijke kleur roze dat ik wham bam! midden in de kamer heb neergelegd. Daar kan dus niemand meer omheen. De rest is heerlijk licht – de muren, gordijnen en meubels zijn allemaal wit – dus dat kan deze ruimte echt wel hebben.

Op mijn bureau staat een fuchsia laptophouder die er onmiddellijk voor zorgt dat ik goede zin krijg. Het normaal o zo saaie kantoormeubel fleurt er helemaal van op. De roze theelichtjes op de vensterbank en roze kartonnen dozen op de planken zorgen voor een aangenaam warme maar tegelijk vrolijke omgeving die me in de armen sluit zodra ik binnen kom. De positieve energie die er van uitgaat is onmiskenbaar en draagt bij aan een groot gevoel van tevredenheid.

Samengevat ben ik tot dusverre van mening dat het bestaan als roze minnende vijftigplusser fantastisch is.

Al is het alleen maar vanwege het voorrecht om eindelijk kleur te durven bekennen.