Mooie recensie van ‘Mijn eerste lijk is gelukkig vers’!

‘Ik las “Mijn eerste lijk is gelukkig vers” van Pascale Bruinen. Als grote fan van Karen Slaughter spreekt deze titel wel aan. Verdere vergelijking gaat overigens mank. Dat is niet de reden dat ik het boek lees. Ik las al eerder “Het jaar van de uil🦉” van Pascale (zie mijn eerdere recensie!); dit boek is haar eerste. Ontstaan vanuit een groot verlangen om een boek te publiceren op haar 50e maar ook een logische stap naar aanleiding van haar columns in het AD als officier van Justitie. Opmaat naar haar schrijversbestaan en “het roer om”. Juist daarom en omdat ik “Het jaar” las, wilde ik meer weten hoe e.e.a. zo gekomen was.

In dit boek geeft Pascale een heel duidelijke inkijk in de wereld van het OM, haar eigen rol als OVJ en hoe het er aan toe kan gaan op een PD, wanneer een RM nodig is etc. (ja, Pascale, ik ken ook afkortingen 😉. Eveneens komt de rol van de politie en andere betrokken instanties goed aan bod. Nu had ik al geen heel romantisch beeld van die wereld en weet ik ook dat Floris en Eva en vooral Jens Bols toch ver weg staan van de realiteit (laat staan de bizarre routes die ze door Maastricht rijden) maar het boek geeft me nog een betere inkijk in de wereld. (klein beetje romantiek zit er wel in overigens )💞

Hoe mooi het werk kan zijn maar ook hoe frustrerend soms. Recht en rechtvaardigheid gaan niet altijd samen. We vergeten misschien wel eens dat deze functionarissen ook gewoon mensen zijn met gevoelens en juist dat laat Pascale goed zien. De dilemma’s die dat kan opleveren. En dat de intenties goed zijn maar de wet gewoon soms iets niet of juist wel toelaat. Of dat fouten gemaakt kunnen worden. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat het dan op een gegeven moment op is. Dat je of te hard wordt of er gewoon niet meer tegen kan. Denk dat heel velen dat helaas niet op tijd inzien. Pascale wel.

Mooi is dat tussen al die verhalen de ontwikkeling van Pascale zichtbaar is en ze ook de kwetsbaarheid en onzekerheid laat zien, zeker die eerste dag dat ze begint en die eerste zitting. Herkennen we dat niet allemaal?

En toch ook een lijkschouwing, redelijk gedetailleerd, met een stukje vlaai. Heel even denk ik aan de patholoog anatoom uit de verhalen van Slaughter maar zoals ik al zei, dat is dan ook de enige vergelijking die je mag maken.

Vlot geschreven, goed leesbaar en heel veel voorbeelden uit de praktijk maar ook lijvig met 352 pagina’s. Zeker een aanrader als je meer van de justitiële wereld wil weten. Een must voor iedereen die er wil gaan werken of werkt. Dat het in en rond Maastricht speelt, is (voor mij) een bonus. Het gaf me ook een veilig gevoel als je weet hoeveel mensen zonder dat wij het weten, bezig zijn met onze veiligheid en misdaadbestrijding. Tot slot voor mij ook de bevestiging dat het goed is dat ik mijn studie rechten toch maar niet heb doorgezet 😅’

#om #pascalebruinen #mijneerstelijkisgelukkigvers #boekentip #leestip#flikkenmaastricht #ovj