Spirituele TomTom

Onlangs ontving ik een mail van een vage bekende. Zij schreef: ‘In 2016 heb ik me voorgenomen mijn ingevingen, hoe gek of onlogisch ook, gewoon te volgen in plaats van ze stuk te analyseren en vervolgens in de verdomhoek te gooien. Dat voornemen heeft geleid tot een aantal leuke en onverwachte gebeurtenissen. Soms voor mij grote, soms kleine. Ze zijn me allemaal even dierbaar. Een tweede voornemen was dat ik, indien mogelijk, direct daad bij gedachte voeg.’

En inderdaad, na het lezen van mijn boek ‘Het jaar van de uil’ besloot ze in een opwelling om mij te schrijven.

Toen ik dit las, vroeg ik me af hoe onze levens eruit zouden zien als wij allemaal de moed hadden om af te gaan op onze intuïtie? De moderne mens lijkt zijn connectie te hebben verloren met dat wat we diep van binnen – zonder tussenkomst van ons verstand – zeker weten. Die ‘ingevingen’ waarover mijn kennis schrijft zijn vaak signalen vanuit ons diepste zelf die ons de weg wijzen naar ons levensdoel. Een spirituele TomTom, zogezegd. Maar waar we in onze auto’s blindelings vertrouwen op dit navigatiesysteem, durven we dat stukken minder als het gaat om de natuurlijke variant die we allemaal gratis ‘ingebouwd’ hebben gekregen.

Liever gaan we af op de ratio, gewend als we zijn aan het maken van analytische afwegingen. Ons is immers geleerd dat we alleen zo tot ‘verantwoorde keuzes’ kunnen komen. De vraag is alleen: verantwoord voor wie? Voor onszelf of voor onze familieleden, de buitenwacht, de maatschappij als geheel?

Ik kan er over meepraten. Al tijdens mijn rechtenstudie trainde ik volop mijn linkerhersenhelft. Logisch redeneren, hoofd – van bijzaken onderscheiden, argumenten voor en tegen op een rij zetten was voor mij dagelijkse kost. Door mijn juridische carrière als universitair docent, advocaat en officier van justitie werd rationeel denken een manier van leven.

Gevolg hiervan was dat ik uiteindelijk de verbinding met mijn gevoel en innerlijke kompas, die immers in de rechterhersenhelft zetelen, grotendeels was kwijtgeraakt. Zeker, af en toe kreeg ik duidelijke waarschuwingen van binnenuit dat ik niet goed bezig was, maar eigenwijs als ik was verkoos ik om die te negeren. Het was immers niet mijn verstand dat hiermee aan kwam zetten. Dus ging ik vrolijk verder met het maken van eindeloze lijstjes voors en tegens als ik een belangrijke beslissing moest nemen. Zo kwelde ik me telkens nodeloos lang met het doorhakken van de knoop want achteraf bleek dat mijn hart het antwoord al lang wist.

Hoe verder we afdrijven van onze eigen ik, hoe slechter het doorgaans met ons gaat. Als we daarentegen naar onze intuïtie durven te luisteren, leren we onszelf steeds beter kennen en zitten we lekkerder in ons vel. Ook dat heb ik zelf ervaren. Sinds ik volledig vertrouw op mijn gevoel weet ik feilloos wat ik wél maar ook wat ik zeker níet wil en handel ik daarnaar. Daardoor maak ik keuzes die goed bij mij passen en ben ik zelfverzekerder geworden. Vanuit die positie kan ik ook beter omgaan met de onvermijdelijke tegenslagen. Die zijn dan slechts een leerrijke omweg op het pad naar het verwezenlijken van mijn dromen.

De spontane mail van een vrouw die ik nauwelijks ken heeft veel moois gebracht: een grote glimlach op mijn gezicht, een hartverwarmende mailwisseling en een gevoel van onderlinge verbondenheid. Mijn dag én de hare konden niet meer stuk.

Deze geluksmomenten liggen ook voor jou voor het grijpen. Het enige dat je hoeft te doen is stil worden en luisteren naar je spirituele TomTom.

Voor je het weet, heb je je bestemming bereikt.

© Pascale Bruinen