Gratefulness

Wie zijn medemensen in de openbare ruimte observeert zou bijna gaan denken dat niemand in dit kikkerlandje echt blij of gelukkig is. Vaak staan de mondhoeken omlaag, zijn de ogen afgewend danwel op blik ‘oneindig’, of kijkt men ronduit boos, zorgelijk, zuur of verdrietig. Deze bevinding staat in schril contrast met het World Happiness Report van de Verenigde Naties waar Nederland een zeer verdienstelijke zesde plaats inneemt. CBS rapporteert bovendien dat maar liefst 88% van de Nederlanders zich gelukkig zou voelen, 9% gelukkig noch ongelukkig is en slechts 3% echt ongelukkig zou zijn.

Kortom, we zijn hartstikke gelukkig maar laten het niet zien. En dat is jammer, want getoond geluk is besmettelijk. Een van de manieren om gelukkig te zijn én dit ook te laten zien is om oprecht dankbaar te zijn. Het is namelijk onmogelijk om tegelijkertijd dankbaar én ongelukkig te zijn. Dus kunnen we dankbaar zijn voor alles wat we in dit rijke land ‘hebben’ en wat we o zo vanzelfsprekend vinden. Uitstekende gezondheidszorg. Goede wegen. Snel internet. De vuilnisophaaldienst. Het schone water uit de kraan. Maar ook voor je wonderbaarlijke lichaam, waarin alle cellen en organen iedere dag opnieuw op harmonieuze wijze zorgen dat alles perfect functioneert. En voor de zon die ons verwarmt en alles doet groeien en bloeien, de bomen die ons schaduw bieden, de vogels die ons iedere dag opnieuw trakteren op prachtige fluitconcerten. Zo kan ik nog wel even doorgaan.

We denken er nooit over na en staan er niet bij stil, totdat we het niet meer hebben. Tekenend in dit verband zijn de reacties van overlevenden van de atoombom op Hiroshima en Nagasaki die het opviel dat erna letterlijk een doodse stilte intrad omdat er geen fluitende vogels meer waren.

De Duitse spiritueel leraar en bestseller auteur Eckhart Tolle verwoordde het belang van dankbaarheid als volgt: “If the only prayer you ever say in your entire life is thank you, it will be enough.”

Wetenschappelijk onderzoek toont aan dat dankbaarheid inderdaad vele positieve gevolgen heeft. Volgens het handboek positieve psychologie komt dat omdat het ervaren van dankbaarheid leidt tot het herbeleven van positieve ervaringen. Als je je levensomstandigheden waardeert helpt dit bovendien om moeilijke ervaringen positief te interpreteren. Tenslotte bevordert dankbaarheid prosociaal gedrag, zoals geven en iets voor andere mensen doen, hetgeen weer leidt tot meer welbevinden en andere prettige emoties. Dankbaarheid brengt dus een positieve kettingreactie op gang.

Als je nooit bewust dankbaar bent maar het wel zou willen worden, zijn er simpele manieren om dit voor elkaar te krijgen. Hou bijvoorbeeld een dagboek bij, waarin je elke dag vijf dingen opschrijft waarvoor je die dag dankbaar bent. Misschien werd je wakker zonder hoofdpijn, werd je aan de kassa meteen geholpen, kwam je droog thuis met de fiets, was ’s avonds je favoriete programma op tv of klom je kat gezellig bij je op schoot. En als je jezelf wilt uitdagen kun je na een tijdje tien dingen opschrijven waarvoor je dagelijks dankbaar bent. Ben je niet zo’n schrijver, zou je ook op een vast moment van de dag – bijvoorbeeld ’s avonds als je net in bed ligt – aan vijf dingen kunnen terugdenken waarvoor je erkentelijk bent.

Volgens neurowetenschapper en auteur Dr. Joe Dispenza is dankbaarheid ‘the ultimate state of receivership’. Daarmee bedoelt hij dat oprechte dankbaarheid de deur opent naar alle goeds dat het universum te bieden heeft.

Een betere reden om dankbaarheid te beoefenen zou ik niet snel kunnen bedenken.

Die glimlach op het gezicht volgt dan vanzelf.

© Pascale Bruinen

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Doe kleine dingen met grote liefde

Sinds enige tijd ben ik lid van een serviceclub, een groep bevlogen vrouwen die graag de handen uit de mouwen steken voor een goed doel. Ons motto is: Do small things with great love.

Lange tijd heb ik gedacht dat ‘iets goeds doen voor een ander’ alleen maar kon bestaan uit een groot(s) gebaar. Anders zou het toch niet zo veel uitmaken, meende ik. Inmiddels weet ik dat niets minder waar is. Juist de kleinste gestes maken het grootste verschil.

Een mooi voorbeeld hiervan beleefde ik onlangs. Het was de zaterdag voor het lange Paasweekeinde en ik had bedacht een aantal mensen te verrassen met takken kersenbloesem. Ik kocht vijf ‘boeketten’ bij een buurtsuper en ging ze afleveren bij drie goede vriendinnen, mijn zoon en mijn bejaarde buurvrouw. Overal belde ik op goed geluk aan. De eerste vriendin was thuis en vond het zo leuk dat ze me spontaan uitnodigde voor een lekkere kop thee. Na even gezellig te hebben bijgepraat begaf ik me naar het appartement van zoonlief, die ook in zijn nopjes was met deze onverwachte lentebode. Bij de volgende stops bleken de dames helaas niet thuis, maar gelukkig waren hun wederhelften bereid de takken in het water te zetten. Bij thuiskomst gaf ik het laatste boeket aan mijn buurvrouw, die me zeker driemaal bedankte voor het ‘mooie cadeau’, om nog maar te zwijgen van de lieve bedank-appjes van mijn beide vriendinnen.

Maar ook immateriële hulp – al is die nog zo klein – kan ver reiken. Enige tijd geleden had ik een feestje. Toen ik net had aangebeld, verscheen een kennis naast me aan de voordeur. Bij het zien van mijn cadeautje schrok zij zichtbaar en zei ze dat ze helemaal vergeten was om iets mee te nemen. Omdat ik me maar al te goed kon voorstellen hoe zij zich moest voelen, bood ik spontaan aan dat ik mijn cadeau uit naam van ons beiden zou geven. Probleem opgelost. Ik had het nog niet gezegd of de gastheer opende de deur, ik vertelde mijn leugentje om bestwil en eind goed, al goed want iedereen was gelukkig en het werd een gezellig samenzijn.

Toen ik de volgende ochtend mijn gsm aanzette, zag ik een bedankbericht van mijn kennis. Ze wilde me laten weten dat ze het zo’n attent, spontaan en lief gebaar had gevonden, dat had haar echt deugd gedaan. Ze bood zelfs nog aan om bij te leggen aan het presentje, maar dat was echt niet nodig. Haar bericht maakte dat mijn dag al niet meer stuk kon.

Deze twee voorbeelden illustreren dat oprechte aandacht en een goede timing veel belangrijker zijn voor de positieve impact die je hebt op je medemens dan de grootte van het geschenk of gebaar. Een klein gebaar uit grote liefde kan zelfs levens redden, getuige het prachtige boek Chicken soup for the soul waarin talrijke persoonlijke verhalen zijn opgetekend die hiervan het bewijs leveren. De zoveelste bevestiging dat mensen sociale wezens zijn die de oerbehoefte hebben om gezien en gehoord te worden, zowel in figuurlijke als letterlijke zin.

Daarom probeer ik tijdens wandelingen of het doen van boodschappen altijd even oogcontact te maken met passanten. Als dat lukt groet ik ze en glimlach ik even naar hen. Vrijwel altijd krijg ik een glimlach terug. Soms ontstaat er in het voorbijgaan zelfs een kort praatje. Telkens als iemand mijn glimlach beantwoordt of op mijn opmerking reageert met een kwinkslag ervaar ik een moment van geluk en verbondenheid. Onderzoek heeft uitgewezen dat dit ‘besmettelijk’ is want de aangesprokene is daarna eerder geneigd ditzelfde te doen bij een ander.

Kom dus uit je comfortzone en probeer het eens.

De wereld zal er alleen maar mooier van worden.

© Pascale Bruinen

Deze column is eerder verschenen als blogpost op chapeaumagazine.com.

Van droom naar werkelijkheid

Een van de beste manieren om een droom te laten uitkomen, is deze zelf te voorspellen. Want zoals alles in onze zintuiglijke werkelijkheid begint ook de verwezenlijking van jouw droom met die allereerste stap: het hebben van een bewuste gedachte.

Stap 1: Het Heilige Vuur
Om dromen te laten manifesteren in tastbare vorm is het noodzakelijk dat jouw gedachte méér inhoudt dan een enkele wens. ‘Het lijkt me wel leuk om rijk te zijn’ is onvoldoende. Je moet het heilige vuur hebben; een alles verterend verlangen dat diep uit jezelf komt, waarvan je ogen gaan sprankelen en waarin je je kunt verliezen zonder enige notie van tijd te hebben. Bij het knooppunt van talent en passie kom je in je flow, die staat van serene concentratie gecombineerd met blije opwinding. Als je dat ervaart, zit je goed.

Stap 2: Aandacht
De tweede stap is om zoveel mogelijk bewust aandacht te schenken aan jouw droom. Aandacht geeft namelijk energie aan je gedachten. Alles wat aandacht krijgt, groeit. Dat kun je doen door een (digitaal) moodboard te maken. Maar je kunt ook positieve affirmaties denken, uitspreken of opschrijven. Visualiseren helpt ook. Dit laatste is een beproefde methode voor topsporters, die een succesvolle race vooraf in hun hoofd ‘afspelen’. Ga in je verbeelding na hoe je droom er precies uitziet. Welke mensen zijn er? Wat maak je mee? Hoe meer mentale aandacht je hebt voor elk detail van jouw droom, hoe beter het is.

Stap 3: Ervaar de gevoelens
Je hebt het heilige vuur en je weet tot in detail hoe jouw dream come true eruit ziet. Nu komt het moeilijkste gedeelte: het oproepen van de bijbehorende positieve gevoelens. Om dit te bereiken zul je tot het uiterste moeten gaan met het in gedachten projecteren van jouw verwezenlijkte droom. Stel je bent echt die wereldberoemde popster, hoe voel je je dan? Dankbaar? Trots? Triomfantelijk? Om daadwerkelijke gevoelens in je lijf te ervaren bij iets dat nog ‘enkel’ in je hoofd zit, heb je een hele sterke focus nodig die zich niet laat afleiden. Gelukkig kun je die trainen, bijvoorbeeld door meditatie. Hoe natuurlijker jouw droom in je verbeelding voor jou aanvoelt, hoe sneller je droom zich doorgaans zal verwezenlijken.

Stap 4: Loslaten
Ook deze stap is niet zo gemakkelijk als hij lijkt. Natuurlijk bedoel ik hiermee niet dat je opeens onverschillig moet worden of dat je niets voor je droom hoeft te doen. Fysieke acties in de richting van je droom blijven ook belangrijk. Maar je moet je droom niet koste wat kost willen afdwingen. Dat werkt contraproductief. In plaats daarvan moet je loslaten in de zekerheid dat je droom uitkomt.

Dat dit stappenplan echt werkt, heb ik zelf ervaren en beschreven in mijn boek ‘Het jaar van de uil’.

Toch slagen maar relatief weinig mensen erin om hun eigen realiteit (mede) te creëren. Dat komt omdat bij iedere stap mogelijke obstakels op de loer liggen. Niet weten wat je wilt, iets niet graag genoeg willen, iets willen dat niet echt uit jezelf komt, onvoldoende bewuste aandacht focussen, geen fysieke gevoelens kunnen oproepen, gaan twijfelen, er zelf niet onvoorwaardelijk in (blijven) geloven, tegengesteld gedrag vertonen, krampachtig vast blijven houden in plaats van los te laten; ieder van deze redenen kan het manifestatieproces al onderbreken, laat staan een combinatie hiervan. Zodoende loopt de realisatie van je droom minimaal (forse) vertraging op of gaat het zelfs helemaal niet (meer) lukken.

De enige realiteit is die van je eigen bewustzijn. Aan jou nu dus de eer om dit stappenplan in praktijk te brengen.

© Pascale Bruinen

Deze blog is eerder verschenen op chapeaumagazine.com.

Draai die druppelende kranen dicht!

In deze tijd van het jaar, als het vroeg donker is, koud en guur, lijkt het wel alsof onze energievoorraad sneller dan normaal slinkt. In de lente en zomer is onze accu doorgaans beter opgeladen, met dank aan de warmte en het licht van de zon.

Maar onze energievoorraad raakt niet alleen eerder op omdat het weer somberder oogt, maar ook omdat we – vaak ongemerkt – voortdurend last hebben van lekkages. Net als bij een kraan die water verliest doordat hij blijft druppelen, verliezen wij kostbare kracht door ons verzet tegen wat nu eenmaal is. Natuurlijk, ik zal de eerste zijn om je uit te dagen datgene in je leven te veranderen wat je niet kunt accepteren. Maar sommige situaties en mensen zijn nu eenmaal zoals ze zijn. Actief of passief verzet daartegen is als trekken aan een dood paard: je zult doodop worden en het rendement is nul. Wat het je wél oplevert is heel veel stress, boosheid en frustratie, waardoor je nóg feller in je weerstand gaat en al doende in een lelijke vicieuze cirkel terechtkomt. Over jezelf dwarszitten gesproken.

Daarom nodig ik je uit om bij jezelf eens na te gaan of jij ook zo’n druppelende kraan bent. Blijf je maar worstelen met bezoekjes aan je (schoon)moeder waar je écht geen zin in hebt omdat ze altijd zo negatief is? Zeg je geregeld ‘ja’ terwijl je eigenlijk een hartgrondig ‘nee’ bedoelt? Wil je je naaste(n) het liefst een totale transformatie laten ondergaan voordat jij tevreden bent over hem/haar/hun? Doe jij dingen omdat je ze zelf plezierig vindt of alleen uit een brandend schuldgevoel? In al deze voorbeelden is een bevestigend antwoord een teken dat jouw kraan ergens lekt. En als je álle vragen met ‘ja’ hebt beantwoord loopt je badkuip allang over. Bij een echte waterlekkage zou je dit klauwen met geld kosten, in dit geval kost het je op termijn je gezondheid.

Dus heb jij iemand in jouw omgeving die nooit ook maar de moeite neemt om jouw attente mails/appjes/brieven te beantwoorden (waarbij ik er gemakshalve van uitga dat jij geen enge stalker bent)? Ga niet woedend bellen, appen of – nog erger – opnieuw mailen want 1. daardoor gaat jouw bloeddruk door het plafond; 2. het is zinloos; 3. het kost je een berg negatieve energie zo hoog als de Mont Blanc.

In plaats daarvan stop je jouw zelfkastijding door het lek te repareren – je accepteert dat jouw berichten nooit beantwoord zullen worden – en draait vervolgens ferm de kraan dicht door voortaan geen spatje van jouw kostbare energie te besteden aan het informeren van of naar iemand die daar kennelijk niet op zit te wachten. Zo krijg je gegarandeerd resultaat zonder hak- of breekwerk.

Als je stelselmatig je leven doorloopt op zoek naar energie vretende momenten/personen en overal waar het druppelt de kraan resoluut dichtdraait, zul je zien dat jouw voorraad levenslust op termijn veel groter wordt. Want op dit vlak mag je, nee móet je zelfs een gezonde portie egoïsme hebben. Het is immers in ieders belang dat je zelf fier overeind blijft en liefst ook nog positieve energie overhoudt om in jezelf te investeren.

Jij bent het dubbel en dwars waard om van jezelf te houden.

Dus doe jezelf een groot plezier en draai die druppelende kranen één voor één dicht.

© Pascale Bruinen

Deze column is eerder verschenen op www.chapeaumagazine.com.

Work hard, play hard, rest hard

Om me heen hoor ik mensen steeds vaker klagen dat ze zich opgejaagd en gestrest voelen. Onze 24-uurseconomie raast maar voort, bombardeert ons ongevraagd met een overvloed aan informatie, advertenties en herrie en zorgt voor constante druk op de ketel. Tel daarbij op dat we continu bereikbaar zijn via social media, smartphones en mailaccounts en je hebt het recept voor een maatschappelijke ramp van ongekende omvang.

Nog nooit in de geschiedenis van de mensheid kregen we zoveel prikkels tegelijkertijd te verwerken gedurende zoveel uren per dag. Anno 2017 is onze aandachtsspanne gereduceerd tot één soundbite. Alles wat we meemaken wordt vastgelegd en – liefst live – gedeeld. Onlangs vroeg Adele nog aan haar publiek om op te houden met filmen en gewoon te kijken naar haar concert. Mensen ervaren gebeurtenissen vaak alleen nog indirect, door een lens. Dat schept afstand en zorgt voor zoveel afleiding dat ze niet ten volle genieten van het moment. Zo zonde.

Om het tij te keren zouden mensen liefst van kinds af aan moeten leren hoe ze mentaal fit kunnen blijven. In een tijd waarin zoveel mensen stress gerelateerde klachten krijgen zoals burnouts, hoge bloeddruk en hart- en vaatziekten is er gek genoeg geen structurele (overheids)aandacht voor het belang van geestelijke gezondheid. Te vaak blijft het bij symptoombestrijding, bijvoorbeeld het voorschrijven van medicatie in plaats van aandacht voor preventie.

Cruciaal voor een gezonde geest is sporten. Dat zorgt voor een betere doorbloeding van je hersenen, houdt je geest scherp en heeft een goede invloed op angsten en depressies. Daarnaast is genoeg slaap een must, anders vermindert het concentratievermogen en geheugen en kan het leiden tot prikkelbaarheid en symptomen van adhd. Maar ook overdag is het belangrijk om rustmomenten in te bouwen zodat je overprikkelde zintuigen kunnen recupereren. Dat betekent geregeld offline gaan. Probeer het checken van je mobieltje te beperken tot vaste tijden.

Voeg een favoriete (niet-digitale!) activiteit toe aan je dagindeling door iets vervelends te schrappen of, als dat niet kan, in te korten. Alles waar je blij van wordt is goed. Dompel je indien mogelijk dagelijks onder in de natuur of ga in ieder geval iedere dag een half uurtje naar buiten. Richt je blik dan eens omhoog, naar boomtoppen of vogels die door de lucht vliegen. Het geeft je een ander perspectief en maakt dat je je verbonden voelt met het grotere geheel.

Probeer geregeld iets nieuws uit, dat verrijkt je (geestes)leven. En je mentale fitheid krijgt een boost als je jouw speelse kant durft te laten zien. Laat je dus gerust gaan met die luchtgitaarsolo voor de spiegel!

Meditatie is ideaal om je geest tot rust te laten komen. Het aandachtig opzoeken van stilte levert quality time op voor jezelf en remt je eeuwige gedachtenstroom af, zodat je je innerlijke stem (eindelijk!) kunt horen. Daardoor leer je te vertrouwen op je intuïtie. Regelmatig mediteren heeft een bewezen positieve invloed op je bloeddruk en stressniveau en zorgt voor een gelijkmatiger humeur, meer vergevingsgezindheid (ook naar jezelf) en meer compassie voor anderen. Ook mindfulness en yoga hebben een gunstige invloed op je geestesgesteldheid.

Daarnaast is het belangrijk om af en toe eens he-le-maal niets te doen (mediteren valt hier overigens niet onder want dan doe je wel degelijk iets). Sta jezelf dus toe om luie ogenblikken te hebben, dat stimuleert je creativiteit.

Al deze suggesties geven je geest een welverdiende opkikker. Juist omdat zoveel van ons wordt gevraagd is het zaak de balans terug te brengen.

Work hard, play hard, rest hard.

 © Pascale Bruinen

Deze column is eerder als blog verschenen op chapeaumagazine.com.

Afbeelding: Byron Katie’s Inner Wisdom Cards. Illustratie: Hans Wilhelm.

Spirituele TomTom

Onlangs ontving ik een mail van een vage bekende. Zij schreef: ‘In 2016 heb ik me voorgenomen mijn ingevingen, hoe gek of onlogisch ook, gewoon te volgen in plaats van ze stuk te analyseren en vervolgens in de verdomhoek te gooien. Dat voornemen heeft geleid tot een aantal leuke en onverwachte gebeurtenissen. Soms voor mij grote, soms kleine. Ze zijn me allemaal even dierbaar. Een tweede voornemen was dat ik, indien mogelijk, direct daad bij gedachte voeg.’

En inderdaad, na het lezen van mijn boek ‘Het jaar van de uil’ besloot ze in een opwelling om mij te schrijven.

Toen ik dit las, vroeg ik me af hoe onze levens eruit zouden zien als wij allemaal de moed hadden om af te gaan op onze intuïtie? De moderne mens lijkt zijn connectie te hebben verloren met dat wat we diep van binnen – zonder tussenkomst van ons verstand – zeker weten. Die ‘ingevingen’ waarover mijn kennis schrijft zijn vaak signalen vanuit ons diepste zelf die ons de weg wijzen naar ons levensdoel. Een spirituele TomTom, zogezegd. Maar waar we in onze auto’s blindelings vertrouwen op dit navigatiesysteem, durven we dat stukken minder als het gaat om de natuurlijke variant die we allemaal gratis ‘ingebouwd’ hebben gekregen.

Liever gaan we af op de ratio, gewend als we zijn aan het maken van analytische afwegingen. Ons is immers geleerd dat we alleen zo tot ‘verantwoorde keuzes’ kunnen komen. De vraag is alleen: verantwoord voor wie? Voor onszelf of voor onze familieleden, de buitenwacht, de maatschappij als geheel?

Ik kan er over meepraten. Al tijdens mijn rechtenstudie trainde ik volop mijn linkerhersenhelft. Logisch redeneren, hoofd – van bijzaken onderscheiden, argumenten voor en tegen op een rij zetten was voor mij dagelijkse kost. Door mijn juridische carrière als universitair docent, advocaat en officier van justitie werd rationeel denken een manier van leven.

Gevolg hiervan was dat ik uiteindelijk de verbinding met mijn gevoel en innerlijke kompas, die immers in de rechterhersenhelft zetelen, grotendeels was kwijtgeraakt. Zeker, af en toe kreeg ik duidelijke waarschuwingen van binnenuit dat ik niet goed bezig was, maar eigenwijs als ik was verkoos ik om die te negeren. Het was immers niet mijn verstand dat hiermee aan kwam zetten. Dus ging ik vrolijk verder met het maken van eindeloze lijstjes voors en tegens als ik een belangrijke beslissing moest nemen. Zo kwelde ik me telkens nodeloos lang met het doorhakken van de knoop want achteraf bleek dat mijn hart het antwoord al lang wist.

Hoe verder we afdrijven van onze eigen ik, hoe slechter het doorgaans met ons gaat. Als we daarentegen naar onze intuïtie durven te luisteren, leren we onszelf steeds beter kennen en zitten we lekkerder in ons vel. Ook dat heb ik zelf ervaren. Sinds ik volledig vertrouw op mijn gevoel weet ik feilloos wat ik wél maar ook wat ik zeker níet wil en handel ik daarnaar. Daardoor maak ik keuzes die goed bij mij passen en ben ik zelfverzekerder geworden. Vanuit die positie kan ik ook beter omgaan met de onvermijdelijke tegenslagen. Die zijn dan slechts een leerrijke omweg op het pad naar het verwezenlijken van mijn dromen.

De spontane mail van een vrouw die ik nauwelijks ken heeft veel moois gebracht: een grote glimlach op mijn gezicht, een hartverwarmende mailwisseling en een gevoel van onderlinge verbondenheid. Mijn dag én de hare konden niet meer stuk.

Deze geluksmomenten liggen ook voor jou voor het grijpen. Het enige dat je hoeft te doen is stil worden en luisteren naar je spirituele TomTom.

Voor je het weet, heb je je bestemming bereikt.

© Pascale Bruinen

Het S-woord

In onze westerse wereld lijkt tegenwoordig geen enkel taboe meer te bestaan. Grof geweld, kinky seks, we zijn er inmiddels immuun voor. Maar laat het woord ‘spiritualiteit’ vallen en veel mensen schieten spontaan in een kramp. Ze weten zich er eenvoudigweg geen raad mee. Want ondanks dat er steeds meer belangstelling bestaat voor zingeving – denk maar aan mindfulness, yoga en meditatie -ligt het S-woord velen zwaar op de maag.

Tot een paar jaar geleden kreeg ik zelf ook spontaan rode vlekken in de hals als ik alleen al het woord hoorde. Ik kon er niets mee, omdat het voor mij symbool stond voor alles waar ik wars van was: zweverigheid, verschijnselen die niet rationeel verklaard konden worden en vage figuren (om niet te zeggen oplichters) die over de rug van verdrietige mensen grof geld verdienden door te beweren dat ze ‘contact’ maakten met gene zijde. Ik associeerde spiritualiteit met mensen die in rozerode gewaden de hele dag door ‘Ommmmmmm’ aan het chanten waren en 24/7 op klankschalen sloegen, totaal onbewust van wat er zich in de ‘echte’ wereld van alledag afspeelde. Mannen en vrouwen die op een naïeve manier in het goede van de mens geloofden in weerwil van alle bewijzen van het tegendeel. Dwaze dagdromers die via collectieve meditatie de wereld probeerden te redden van de ondergang.

Hoezo vooroordelen?

Mijn vertekende beeld van spiritualiteit werd destijds grotendeels gekleurd door mijn toenmalige werk als officier van justitie. In die baan werd ik immers al jarenlang geconfronteerd met de verschrikkelijke dingen die mensen elkaar aandoen. Deze beroepsdeformatie leed er stapsgewijs toe dat mijn vertrouwen in de medemens steeds minder werd.

Iemand wiens core business het is om mensen strafrechtelijk te vervolgen zodat ze voor straf moeten gaan werken, geldboetes dienen te betalen, niet langer hun auto mogen besturen, (langdurig) naar de gevangenis moeten of zelfs in de TBS met dwangverpleging terecht komen, maakt niet veel vrienden. Vanwege de veiligheidsrisico’s bleef ik daarom low profile, was ik heel voorzichtig in het aangaan van nieuwe contacten en hield ik me verre van sociale media. Zo werd ik langzaam maar zeker steeds geslotener, totdat ik uiteindelijk zo potdicht zat als een oester met watervrees. Dit zorgde voor een enorm gemis aan verbondenheid met alles en iedereen.

Tenslotte moest ik altijd op zoek naar keiharde bewijzen dat een verdachte het tenlastegelegde strafbare feit had gepleegd. Zo niet, zou de zaak immers resulteren in een vrijspraak. Vandaar dat ik als nuchtere jurist nooit iets geloofde totdat ik dat onomstotelijk met objectieve argumenten kon staven.

Maar dan overlijdt mijn vader. Na een intens rouwproces gebeurt er iets in mijn leven dat zó bijzonder is, dat het mijn wereld totaal op zijn kop zet en mij voorgoed verandert. Dit magische voorval leidt er uiteindelijk zelfs toe dat ik mijn baan als officier opgeef om mijn droom, een bestaan als schrijver, te kunnen waarmaken. Sindsdien omarm ik spiritualiteit en geloof ik op voorhand alles totdat het tegendeel blijkt.

Dit transformatieproces heb ik beschreven in mijn tweede boek, Het jaar van de uil, dat op 25 oktober aanstaande uitkomt. Als motto voor mijn boek heb ik een citaat gekozen van de Belgische arts en psycholoog Gerbert Bakx:

‘Spiritualiteit is niets anders dan ontvankelijkheid voor schoonheid die we niet kunnen verklaren.’

Mooier had ik het S-woord zelf niet kunnen omschrijven.

Gedachtenkracht

Van alle krachten die bestaan is die van onze geest wellicht de meest onderschatte. Daar bevindt zich je verbeeldingskracht, een unieke capaciteit waarmee we onszelf door tijd en ruimte kunnen verplaatsen zonder dat we fysiek ook maar één stap hoeven te zetten. Je zit bijvoorbeeld op het werk in een saaie vergadering en je gedachten dwalen al snel af naar die heerlijke strandvakantie. In een fractie van een seconde voel je weer de warmte van de zon op je gezicht en proef je opnieuw dat verkoelende roseetje. Je lijf zit dan wel op kantoor, maar je geest vertoeft lekker ver weg in het zonnetje.

Iedereen heeft dagelijks minimaal 50.000 gedachten. Het overgrote deel daarvan vergeten we weer onmiddellijk. Van alle gedachten die we bewust registreren is maar liefst 75% negatief van aard. Dat kan variëren van piekeren over een vervelende opmerking van je schoonmoeder tot bezorgd zijn over die grote presentatie van overmorgen. Wat we denken houdt verband met onze conditionering. Ieder mens wordt beïnvloed door opvoeding, scholing, opinies van vrienden en dergelijke. Als je de pech hebt dat je een leraar had die je steeds vertelde dat je nooit iets zou bereiken of een moeder die altijd zeurde dat je te dik was, doet dat iets met je zelfbeeld. Op den duur gaat je geest dit echt geloven met als gevolg dat je je er ook naar gaat gedragen. Henry Ford, de oprichter van het gelijknamige automerk, sloeg daarom de spijker op zijn kop toen hij zei: ‘Of je nu denkt dat je iets kunt of dat je iets niet kunt, in beide gevallen heb je gelijk’.

Gelukkig kun je hier zelf iets aan doen! De meeste mensen leven in alle hectiek van de dag op de automatische piloot en worden dus geleefd. Maar je kunt het stuur weer zelf overnemen door welbewust naar je opkomende gedachten te kijken. Is het een positieve of een negatieve gedachte? Sta jij op met ‘Als het maar niet gaat regenen’, ‘Ik hoop niet dat de baas een slechte bui heeft’ of ‘Ik ben bang dat ik te laat kom’? Zeg dan ‘STOP!!!’ tegen jezelf en draai de gedachten om zodat ze positief van aard worden: ‘Het blijft lekker droog vandaag!’, ‘De baas is vast in opperbeste stemming’ en ‘Fijn dat ik ruim op tijd ben’. Wat ook helpt, is lief zijn voor jezelf. Vergeef jezelf als je iets fout doet en lach erom in plaats van jezelf eindeloos te blijven pijnigen. Toegegeven, positief denken en jezelf behandelen als je beste vriend(in) vergen beide enige oefening (been there, done that) én volharding maar je leven wordt er echt beter, mooier en relaxter door.

Dat komt door de wet van de aantrekkingskracht. Deze universele natuurwet is zo echt als de wet van de zwaartekracht en houdt – simpel gezegd – in dat je aantrekt wat je denkt (positief of negatief). Wat begint als een gedachte in je geest verwezenlijkt zich zo in de zintuiglijk waarneembare wereld. Het woordje ‘niet’ maakt echter geen deel uit van de vocabulaire van deze wet. Als je dus voortdurend denkt ‘Ik wil niet ziek worden’, zal dit juist in tegenovergestelde vorm worden opgevat.

Het Chinese spreekwoord ‘Pas op met wat je wenst, want je wens zou nog wel eens uit kunnen komen’ vat de kern van de wet van de aantrekkingskracht prachtig samen.

Neem dus verantwoordelijkheid voor al je gedachten door ze bewust te bekijken en de negatieve denktrant stelselmatig om te draaien.

Want je gedachten van nu vormen je werkelijkheid van morgen.

Mind over matter

Al je gedachten – bewuste of onbewuste – plaveien de levensweg die je volgt en hebben je gebracht naar dit moment in het hier en nu. Zo werkt de universele natuurwet van de aantrekkingskracht nu eenmaal: ieder onderwerp waar je je op concentreert wordt groter en trekt iets soortgelijks aan. Als je je dit realiseert, is het dus zaak om uitsluitend te denken aan welkome dingen in je leven (perfecte gezondheid, die droombaan, een goed gevulde bankrekening) en niet aan dingen die je niet wilt of, erger nog, waar je bang voor bent (enge ziektes, ontslag, bittere armoede).

Nu hoor ik je denken: allemaal leuk en aardig, maar hoe krijg ik het dan voor elkaar om mijn verlangens te laten manifesteren in de realiteit van alledag? Het antwoord op deze vraag is simpel én moeilijk tegelijk: je moet eenvoudigweg écht geloven dat je diepe wens, al is die nog zo absurd groot(s), uitkomt. Simpel, want om ergens sterk in te geloven hoef je geen raketgeleerde te zijn, in principe kan iedereen dat. Moeilijk omdat heilig blijven geloven in jouw droom, ook in weerwil van negatieve opmerkingen of bewijzen van het tegendeel uit je omgeving, een immense focus vereist. Maar dát het werkt, wist men heel lang geleden al: ‘En Jezus zeide tot hem: Zo gij kunt geloven, alle dingen zijn mogelijk degene, die gelooft.’ (Marcus 9:23).

Een goed voorbeeld hiervan is het placebo-effect. Talloze wetenschappelijke onderzoeken hebben uitgewezen dat een nepmedicament (bijvoorbeeld een suikerpilletje) of fake behandeling lichamelijke klachten aantoonbaar kan verminderen of zelfs genezen. Soms leidt het tot een boost van het afweersysteem, zodat je onder de microscoop een sterke vermeerdering van de killer T-cellen in het bloed ziet. Dit effect berust op een mix van factoren, onder andere de verwachtingen die de patiënt heeft (lees: rotsvast geloof in de werkzaamheid van het middel of de behandeling) en het vertrouwen in zijn of haar arts (lees: rotsvast geloof in diens deskundigheid).

De staat van je geest verandert dus de staat van je lichaam via de werking van je centraal zenuwstelsel, je hormoonstelsel en je afweersysteem. Geloof, hoop en een positief verwachtingspatroon zenden al je lichaamscellen de boodschap: ‘(Over)léven!’ en die gaan zich dan kennelijk hiernaar gedragen.

In het beroemde boek Love, Medicine and Miracles van Bernie Siegel, een Amerikaanse chirurg en schrijver, beschrijft hij een zaak van een man die leed aan een terminale vorm van kanker. Hij kon niet meer lopen, had voortdurend pijn en benodigde extra zuurstof. Als ultieme overlevingspoging kreeg hij een experimenteel maar veelbelovend medicijn toegediend. De verwachtingen van specialisten én patiënt waren hooggespannen. Kort nadat de man met het medicijn begon, ging zijn gezondheid met sprongen vooruit. Op een gegeven moment had hij zelfs geen zuurstof meer nodig, liep hij weer rond en bleken zijn tumoren enorm geslonken, tot verbijstering van zijn specialisten. Want zó’n dramatisch effect hadden ze nou ook weer niet verwacht.

Zijn genezing ging in rap tempo door totdat er na enige tijd berichten in de pers verschenen die meldden dat het medicijn helemaal niet werkte. De patiënt las– en geloofde – deze krantenartikelen helaas ook en overleed een paar weken later.

Dit laatste is een klassiek voorbeeld van het nocebo-effect: een diepgewortelde negatieve overtuiging kan je ziek(er) maken en in extreme gevallen zelfs leiden tot de dood. Zo geeft Siegel ook vele voorbeelden waarin de patiënt na een slechte prognose van zijn arts precies ‘op tijd’ sterft, een duivelse self-fulfilling prophecy.

Voor co-creatie van de realiteit zijn geloof, hoop en vertrouwen dus de toverwoorden. Niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk.

© Pascale Bruinen

Deze blog is eerder verschenen op chapeaumagazine.com.