Mijn Eerste Lijk Is Gelukkig Vers
Pascale’s debuut is een zeer persoonlijk inkijkje in haar voormalige werk als officier van justitie. Vanwege haar in de juridische wereld ongekende openheid werd zij door Harper’s Bazaar genomineerd voor de ‘Woman of the Year 2015 Award’. Het boek stond in de Bestseller 60 lijst en beleeft inmiddels zijn vijfde druk. Voor iedereen die altijd al heeft willen weten hoe een huiszoeking nu echt in zijn werk gaat, wat het inhoudt om als vrouw leiding te moeten geven aan macho-politiemensen of waarom iemand een huurmoordenaar inschakelt!
Op Bol.com krijgt ‘Mijn eerste lijk is gelukkig vers’ een dikke vier sterren!
Koop hier ‘Mijn eerste lijk is gelukkig vers’ (PAPERBACK)
Koop hier ‘Mijn eerste lijk is gelukkig vers’ (E-BOOK)
Pascale tekende haar eerste boekcontract op 26 februari 2014, toevallig (?) op de verjaardag van haar overleden vader aan wie ze dit boek heeft opgedragen.
Impressie boekpresentatie op 25 januari 2015 in Boekhandel Dominicanen te Maastricht:
REVIEWS:
Peter R. de Vries @PeterRdeV 28 jan. Interessant: ovj #PascaleBruinen schreef een boek als ‘magistraat, mens en moeder’. Mooi inkijkje in de wereld van het recht. Aanrader!
Peter R. de Vries @PeterRdeV 28 jan. Nieuw: Uitstekend boek van Maastrichtse officier van justitie #PascaleBruinen: ‘Mijn eerste lijk is gelukkig vers’.
‘Topprestatie!’ Herman Bolhaar, toenmalig voorzitter van het College van procureurs-generaal van het Openbaar Ministerie.
‘Mijn eerste lijk is gelukkig vers’ is geschreven door een vakvrouw met een scherpe en soepele pen. Het boek leest vlot en gemakkelijk. Pascale geeft een openhartige kijk in het leven van een officier en belicht (schrijnende) zaken met een menselijke blik waarbij ze ook zichzelf niet spaart. Met veel humor, maar altijd respectvol, belicht ze de minder mooie kant van onze maatschappij en de rol die politie en OM daarin vervullen. Het boek is voor eenieder toegankelijk, maar ik vind het met name ook een echte aanrader voor onze eigen recherchemensen. Pascale weet de brug te slaan tussen 2 werelden die dicht bij elkaar staan, maar die elkaar niet altijd even goed begrijpen. Hiermee verbindt ze op eigen wijze onze werelden nog meer.’ Plaatsvervangend korpschef Nationale Politie Ruud Bik
‘Ik heb je boek in één ruk uitgelezen. Met name de gedeelten over de zedenzaken vond ik indrukwekkend. Verder heb ik af en toe (bij andere gedeelten) flink moeten lachen, bijvoorbeeld over die figuur die 200 euro (boete) ‘kreeg’ en vroeg wanneer hij dat geld dan zou krijgen. Alles bij elkaar geeft het boek veel inzicht in het werk van de officier (en en passant ook van dat van de politie en de rechter). Het leest bovendien ‘lekker’ en dat is ook veel waard.’ , Prof. mr.drs. F.C.M.A. Michiels, lid van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State.
‘Voordat ik het het boek las, had ik er zo’n ivoren toren gevoel bij. Het OM, strenge dames en heren met toga’s, wachters van de wet die snoeihard een straf eisen. Echter toen ik uw boek had gelezen ging ik er toch anders naar kijken, de nuance kwam boven drijven tijdens het lezen van uw boek. Verrek dacht ik, soms jullie zijn net mensen. Zeker toen ik hoofstuk 18 had gelezen waaruit blijkt dat de samenleving wel degelijk wordt beschermd.’ Nico Lindhout, trouwe lezer van mijn AD-columns.
‘Ik las “Mijn eerste lijk is gelukkig vers” van Pascale Bruinen. Als grote fan van Karen Slaughter spreekt deze titel wel aan. Verdere vergelijking gaat overigens mank. Dat is niet de reden dat ik het boek lees. Ik las al eerder “Het jaar van de uil” van Pascale (zie mijn eerdere recensie!); dit boek is haar eerste. Ontstaan vanuit een groot verlangen om een boek te publiceren op haar 50e maar ook een logische stap naar aanleiding van haar columns in het AD als officier van Justitie. Opmaat naar haar schrijversbestaan en “het roer om”. Juist daarom en omdat ik “Het jaar” las, wilde ik meer weten hoe e.e.a. zo gekomen was. In dit boek geeft Pascale een heel duidelijke inkijk in de wereld van het OM, haar eigen rol als OVJ en hoe het er aan toe kan gaan op een PD, wanneer een RM nodig is etc. (ja, Pascale, ik ken ook afkortingen. Eveneens komt de rol van de politie en andere betrokken instanties goed aan bod. Nu had ik al geen heel romantisch beeld van die wereld en weet ik ook dat Floris en Eva en vooral Jens Bols toch ver weg staan van de realiteit (laat staan de bizarre routes die ze door Maastricht rijden) maar het boek geeft me nog een betere inkijk in de wereld. (klein beetje romantiek zit er wel in overigens ). Hoe mooi het werk kan zijn maar ook hoe frustrerend soms. Recht en rechtvaardigheid gaan niet altijd samen. We vergeten misschien wel eens dat deze functionarissen ook gewoon mensen zijn met gevoelens en juist dat laat Pascale goed zien. De dilemma’s die dat kan opleveren. En dat de intenties goed zijn maar de wet gewoon soms iets niet of juist wel toelaat. Of dat fouten gemaakt kunnen worden. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat het dan op een gegeven moment op is. Dat je of te hard wordt of er gewoon niet meer tegen kan. Denk dat heel velen dat helaas niet op tijd inzien. Pascale wel.
Mooi is dat tussen al die verhalen de ontwikkeling van Pascale zichtbaar is en ze ook de kwetsbaarheid en onzekerheid laat zien, zeker die eerste dag dat ze begint en die eerste zitting. Herkennen we dat niet allemaal? En toch ook een lijkschouwing, redelijk gedetailleerd, met een stukje vlaai. Heel even denk ik aan de patholoog anatoom uit de verhalen van Slaughter maar zoals ik al zei, dat is dan ook de enige vergelijking die je mag maken.
Vlot geschreven, goed leesbaar en heel veel voorbeelden uit de praktijk maar ook lijvig met 352 pagina’s. Zeker een aanrader als je meer van de justitiële wereld wil weten. Een must voor iedereen die er wil gaan werken of werkt. Dat het in en rond Maastricht speelt, is (voor mij) een bonus. Het gaf me ook een veilig gevoel als je weet hoeveel mensen zonder dat wij het weten, bezig zijn met onze veiligheid en misdaadbestrijding. Tot slot voor mij ook de bevestiging dat het goed is dat ik mijn studie rechten toch maar niet heb doorgezet’ – Gabriela van Gemert-Gunther
Meer testimonials lezen? Zie hieronder.
“Haar boek ‘Mijn eerste lijk is gelukkig vers’ biedt een combinatie van de humor en zelfspot van haar internetblog en de meer serieuze toon van haar wekelijkse column als officier van justitie in het Algemeen Dagblad.”
“Wat een bijzonder boek! Ik had geen flauw idee wat de taken van een officier van justitie zijn (…). Ik heb gelachen, maar ook gehuild, omdat veel schrijnende gevallen ook echt raken. Dat komt door haar prettige manier van vertellen (…). Ik kan iedereen dit fantastische boek aanraden!”
“De zaken die in het boek besproken worden, zijn kleine thrillers op zichzelf (…). Het leest lekker vlot door de ontspannen maar toch directe schrijfstijl (…). Heel natuurlijk, geen hoogdravend taalgebruik en zonder poespas (…). Ook is een dosis humor deze auteur niet vreemd. Ik lag in een deuk toen ik las wat ze allemaal uit haar kantoor heeft moeten halen wanneer besloten wordt dat men gaat flexwerken en daarom geen persoonlijke spulletjes op kantoor moeten staan (…). Ze stelt zich kwetsbaar op in dit boek (…). We weten nu meer dan we eerst voor mogelijk hadden gehouden. Ik heb dit boek graag gelezen en waardeer het met 4/5 sterren.”
“In dit boek, dat overigens als een sneltrein leest, vertelt Pascale haar eigen belevingen (…). Op een heel prettige manier met een grote dosis humor verrijkt ze de hoofdstukken telkens met een column (…), flawless loopt het in elkaar over (…). Haar schrijfstijl is pittig, direct en daar hou ik wel van. No-nonsense waarbij ze het ook niet nalaat om haar eigen emoties en zelfs een paar blundertjes nader toe te lichten (…). Geweldig om te lezen vond ik het, ik raasde er makkelijk doorheen, geen hoogdravende taal maar lekker leesbaar. Kortom, een echte aanrader!”
“Pascale Bruinen laat de lezer naar hartenlust grasduinen op het veld van de openbare aanklager (…). Ze vertelt er met aandoenlijke openhartigheid over. Dat alles doorspekt met een stevige scheut humor. Ze spaart zichzelf allerminst. Door die kwetsbaarheid verkleint ze de kloof met de buitenwacht (…). Dit, gevoegd bij haar gave om situaties beeldend te omschrijven, brengt haar nog dichter bij haar publiek (…). Ontwapenend is de wijze waarop ze zich tussen de lezers begeeft (…). Al met al een zeer geslaagde poging om de zeer eenzijdige kijk op werk en wezen van een officier van justitie bij te sturen.”
“Ik vind je boek geweldig. Mooie beschrijvingen met humor en aan de andere kant ook zeer gevoelige stukken. Ik ben jaloers op je schrijftrant.”
“Mijn eerste lijk is gelukkig vers blikt in het leven van Pascale Bruinen, een vrouwelijke officier van justitie. Ik heb sowieso bewondering voor deze vrouw, die zich staande weet te houden in de mannenwereld naast een gezin met kinderen. Lijkt me zelf erg moeilijk (…). Ik denk dat dit boek een eye-opener is. Ik vroeg mij stiekem af of Pascale in gedachten had om meer vrouwen aan te sporen om te werken als officier van justitie. Mij heeft ze in ieder geval wel extra nieuwsgierig gemaakt naar dit beroep (…). Bruinen krijgt veel te verduren tijdens haar werk: verkrachtingszaken, incestzaken, moorden. Je moet wel erg sterk in je schoenen staan om dit zo te slikken en te kunnen accepteren iedere dag opnieuw, en dat terwijl je kinderen thuis hebt (…). Ook verwachtte ik dat ze een beetje emotieloos zou zijn. Maar ik had het mis. Bruinen beschrijft alles vol emotie en is bovendien een erg aardige persoon, een gewoon mens en een bijzonder lieve moeder. Dat Bruinen dapper is was mij al duidelijk. Schrijven kan ze zeker heel goed. Ik heb met veel plezier haar openhartige boek gelezen. Ik zou dit boek aan iedereen aanraden. Zeker een boek dat 5 sterren waard is.”
“Ik vond uw boek heel mooi en hartstikke leuk om te lezen”.
“In ‘Mijn eerste lijk is gelukkig vers’ passeren in vlot tempo alledaagse, gruwelijke, grappige en hartverscheurende zaken de revue, in en buiten de rechtszaal (…). (Het) boek is heel makkelijk leesbaar (terwijl) juristen (…) niet bepaald bekend (staan) om hun toegankelijk taalgebruik.”
“De titel alleen al is geweldig en prikkelt om te lezen (…). Ik denk dat er voor iedereen wel iets uit te halen is waarvan je denkt: aha, (…) zo
werkt dat (…). Daarnaast is het leuk om te lezen (…) dat het recht niet zwart en niet wit is,vijftig tinten grijs zijn hier ook van toepassing. Een aanrader voor wie meer wil weten over ons rechtssysteem!”
“Kijk wat leuk, een officier van justitie heeft een boek over haar werk geschreven. Dat kwam in Nederland, bij mijn weten, niet eerder voor (…). Ronduit hilarisch is haar beschrijving van haar allereerste zitting in Sittard bij een ‘aardige kantonrechter met een gebruiksaanwijzing’ (…). Op basis van het voorgaande zou men misschien aannemen dat Bruinen zelfingenomen of arrogant is, maar het tegendeel is waar. Zij stelt zich in haar boek kwetsbaar op en toont haar onzekerheden (…). Een pluspunt van het boek is dat het geen reclamefolder voor het openbaar ministerie is, maar een openhartige bloemlezing van zaken die goed en zaken die minder goed geregeld zijn bij de aanklager (…). Al met al is dit boek, met name voor buitenstaanders, lezenswaardig. Het toont hen dat officieren, als daar al aan getwijfeld mocht worden, een menselijke kant hebben”.
“Je moet het lef maar hebben om autobiografisch over jezelf en je beroep te schrijven terwijl je er nog middenin staat (…). Haar kijk op de politie en met name op de recherche blijkt van groot respect te getuigen (…). Daarbij schroomt Bruinen niet om de lezer ook iets te tonen van haar leven als echtgenote en moeder. Die kwetsbaarheid geeft een extra dimensie aan het boek. De auteur blijkt in staat om de lezer aan zich te binden, terwijl zij schrijft over een beroep dat doorgaans (…) wordt gezien als saai en bureaucratisch. Het tegendeel blijkt waar te zijn (…). Met haar schrijfstijl, het taalgebruik en de humor houdt de auteur je vast in het boek. Ze schrijft in normale en begrijpelijke mensentaal”.
“De vele praktijkvoorbeelden maken het boek levendig en vlot om te lezen. En hoe graag ik ook strafrechter wil worden, stiekem begon mijn hart toch wel iets sneller te kloppen door dat officiersbestaan. Wat het boek vooral sterk maakt, is het persoonlijke karakter. Het maakt het beeld van een officier van justitie wat menselijker (…). Al met al is het boek laagdrempelig, geschikt voor zowel juristen als niet-juristen en – ook niet onbelangrijk – prima betaalbaar. Daarnaast houdt het boek de gemoederen bezig want ik heb er inmiddels menig studiegenoot mee in de trein zien zitten. Zegt genoeg toch?”
“Ik hoor zeker tot de groep mensen die je beïnvloed hebt met jouw boek. Zit me nu vaak af te vragen wat er zou spelen in het hoofd van de officier, vooral bij zaken met kleine kinderen of nu weer bijvoorbeeld Holleeder. Ik heb er van genoten, het bevat eigenlijk alles: humor, spanning, je kan als lezer jouw verontwaardiging of woede haast voelen en (…) het heeft er voor gezorgd dat ik toch iets genuanceerder over onze rechtspraak ben gaan denken. Ik denk dat jij met jouw boek een hoop mensen een andere en dan vooral menselijkere kant van de rechtbank hebt laten zien en daardoor denk ik dat men wat meer waardering en begrip krijgt voor alles wat er tijdens de rechtspraak gebeurt.”
“Als officier van justitie stuit Pascale Bruinen dagelijks op een fundgrube aan verhalen. Die de slapende schrijver in haar wekten. Er kwamen eindeloos veel woorden die ze onderbracht in een column in het Algemeen Dagblad en in haar boek ‘Mijn eerste lijk is gelukkig vers’. Of: hoe een gedreven en onverbiddelijke officier een kwetsbare schrijver werd.”
“Jij hebt de wereld van recht en onrecht een echt gezicht gegeven, je liet ons een mens van vlees en bloed zien die ook worstelt met goed en kwaad.”
‘Waanzinnig goed boek, ik heb het met zoveel plezier gelezen en vind het echt jammer dat ik hem nu weg moet leggen omdat het boek uit is. Pascale is behalve een prima officier ook een zeer goede schrijfster!
In dit boek vertelt ze over haar werk als Officier van Justitie. Ze schuwt geen enkel onderwerp. Ze schrijft over eigen ervaringen die ze heeft opgedaan als ze (strafzaken) voor de rechter moest (brengen) maar ook over allerlei andere zaken die buiten de rechtzaal bij haar werk komen kijken. Pascale heeft mij echt een inkijkje gegeven in haar leven en haar werk.
Het zou echt gaaf zijn als ze nog een boek schrijft, weer over haar werk want ik zou nog veel meer over haar werk willen weten of fictie want iemand met zo’n schrijftalent zou haar kwaliteiten optimaal moeten benutten!’
‘Bruinen heeft haar vak ontegenzeglijk op indrukwekkende wijze op de kaart gezet. ”Mijn eerste lijk is gelukkig vers’ is een mustread voor elke thrillerfan – boeken, tv-series, films – die meer wil weten van de gang van zaken bij het openbaar ministerie, zowel voor en tijdens een onderzoek als ná het vangen van de boef.’
‘Wat een verrassend boek! Het leven van een officier van justitie gaat niet over dozen. Omdat ik de schrijver al een aantal keren persoonlijk aan de lijn had gehad in werkgerelateerde situaties, wist ik al dat ze erg aardig was. Maar ik wist niet dat ze ook zo’n goed gevoel voor humor had. Tijdens het lezen van dit boek ben ik diverse keren in de lach geschoten. Ja, ook officieren van justitie koken pasta terwijl ze een zaak aan de telefoon bespreken. Als je ooit heb samengewerkt met het Openbaar Ministerie is dit boek zeer de moeite waard, maar ook als dit niet zo is zou je het moeten lezen. I heb in ieder geval heel veel lol gehad tijdens het lezen! ‘
‘Vlot geschreven, een goed en interessante blik op de wereld van een officier van justitie en de dilemma’s die bij dit ambt horen’
“Prettig is het, om naast al de beschikbare boeken die strafpleiters hebben gepubliceerd, nu ook eens een boek van een vertegenwoordiger van het Openbaar Ministerie te zien verschijnenDaarom is een boek dat handelt over wat er zich achter de schermen voordoet echt een aanwinst.( Zie de rubriek rechtspraak op www.blikopdewereld.nl ). Wat bij lezing vooral opvalt dat Pascale Bruining, inmiddels ruim 16 jaar officier van Justitie, met passie haar werkzaamheden uitoefent. Haar belevenissen tonen goed aan dat het leven als officier zeer hectisch kan zijn en veel invloed uitoefent op het persoonlijke leven. Daarnaast wordt zij als officier zeer vaak geconfronteerd met allerlei uitwassen in de maatschappij en hoe ze daar professioneel mee omgaat. Daarbij is een goede thuisbasis van groot belang. Prettig is dat het boek, ook voor de niet ingewijde, allerlei juridische zaken die aan de orde kunnen zijn, duidelijk uitlegt. Dit boek is gewoonweg een must voor studenten recht, omdat het boek een goede inkijk geeft in de dagelijkse werkelijkheid van een officier van justitie. In haar boek beschrijft Pascale Bruinen dat ook een officier van Justitie een gewoon mens is met alle aarzelingen en angsten die daarbij kunnen horen. Haar boek is een aansporing voor andere leden van de rechtelijke macht om hun ervaringen ook eens in een boek te verwerken.”
“Erg goed boek, kan het zeer aanbevelen als je meer wil weten over opsporing en vervolging maar vooral ook over de mens in deze rol. “Mijn eerste lijk is gelukkig vers” is een “top boek met hele persoonlijke en zeer aangrijpende ervaringen.” Peter-Paul Lucker, stichting De Basis te Doorn voor collegiale ondersteuning na schokkende incidenten.
Pascale Bruinen heeft twee hele verschillende boeken geschreven, dit boek over haar tijd als officier van justitie, en een tweede boek, Het jaar van de uil, wat een meer spiritueel boek is ‘over verwondering, verlies en veerkracht’. Erg leuk dus om allebei haar boeken te mogen lezen en mijn ervaringen te kunnen delen met jullie! Ik las Mijn eerste lijk is gelukkig vers, haar eerste boek als eerste.
In dit boek beschrijft Pascale haar ervaringen als vrouwelijke officier van justitie. Je leest hoe ze aan die baan is gekomen, wat ze er allemaal voor heeft moeten doen (en laten), hoe ze erin is gegroeid, hoe de tijden veranderen en wat ze in al die jaren allemaal aan bijzondere, bizarre en nare dingen heeft meegemaakt. Het boek staat vol met anekdotes over gebeurtenissen en rechtszaken. Je krijgt echt een kijkje achter de schermen bij een beroep wat voornamelijk bekend is van tv en uit fictieverhalen. Het beroep van officier van justitie houdt zoveel meer in dan je je beseft…
In het boek staan columns verwerkt die eerder verschenen in de media. Ze zijn mooi in het totaalverhaal versmolten. En eigenlijk leest ieder hoofdstuk als een column, fijne behapbare en toegankelijke stukjes, waar je makkelijk even een leespauze zou kunnen nemen. Ik heb het gewoon aan één stuk door gelezen, wat óók erg fijn was. Pascale heeft namelijk een hele fijne schrijfstijl. Ze vertelt openhartig en niet zonder zelfspot, met respect voor alle mensen die ze noemt (anoniem of niet) in haar verhalen.
Grappig dat ik net een boek van Linda Jansma las, Schaduwkinderen, waarin een vrouwelijke officier van justitie de hoofdrol heeft. Ik weet nu dat Linda een geloofwaardige versie neerzet van dit beroep.
Erg leuk om na de fictieve verhalen die ik gelezen heb of op tv gezien heb nu een zeer boeiende kijk te krijgen in de échte wereld van een officier van justitie! Bedankt Pascale!
‘Ik heb je boek werkelijk in één ruk uitgelezen… Wat een verhaal en wat een job! Je hebt als leek geen weet van wat deze functie daadwerkelijk inhoud en dat heb je op een boeiende manier op papier gezet. Complimenten 
Heel veel succes met je werk en zeker ook de verkoop van je boek.’
‘Ik heb inmiddels je beide boeken gelezen en ik moet je zeggen ik was onder de indruk! Zo herkenbaar wat je schrijft. Ga je hart volgen, dat is ook mijn motto geworden, blijf wie je bent en wat je hart je zegt. Ga zo door, chapeau! Groetjes en en ik hoop je snel weer eens te ontmoeten, je verhaal heeft heel veel indruk gemaakt!’
‘Wat goed geschreven! Raad het iedereen aan die interesse heeft in dit onderwerp.’
‘Ik las “Mijn eerste lijk is gelukkig vers” van Pascale Bruinen. Als grote fan van Karen Slaughter spreekt deze titel wel aan. Verdere vergelijking gaat overigens mank. Dat is niet de reden dat ik het boek lees. Ik las al eerder “Het jaar van de uil” van Pascale (zie mijn eerdere recensie!); dit boek is haar eerste. Ontstaan vanuit een groot verlangen om een boek te publiceren op haar 50e maar ook een logische stap naar aanleiding van haar columns in het AD als officier van Justitie. Opmaat naar haar schrijversbestaan en “het roer om”. Juist daarom en omdat ik “Het jaar” las, wilde ik meer weten hoe e.e.a. zo gekomen was. In dit boek geeft Pascale een heel duidelijke inkijk in de wereld van het OM, haar eigen rol als OVJ en hoe het er aan toe kan gaan op een PD, wanneer een RM nodig is etc. (ja, Pascale, ik ken ook afkortingen. Eveneens komt de rol van de politie en andere betrokken instanties goed aan bod. Nu had ik al geen heel romantisch beeld van die wereld en weet ik ook dat Floris en Eva en vooral Jens Bols toch ver weg staan van de realiteit (laat staan de bizarre routes die ze door Maastricht rijden) maar het boek geeft me nog een betere inkijk in de wereld. (klein beetje romantiek zit er wel in overigens ). Hoe mooi het werk kan zijn maar ook hoe frustrerend soms. Recht en rechtvaardigheid gaan niet altijd samen. We vergeten misschien wel eens dat deze functionarissen ook gewoon mensen zijn met gevoelens en juist dat laat Pascale goed zien. De dilemma’s die dat kan opleveren. En dat de intenties goed zijn maar de wet gewoon soms iets niet of juist wel toelaat. Of dat fouten gemaakt kunnen worden. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat het dan op een gegeven moment op is. Dat je of te hard wordt of er gewoon niet meer tegen kan. Denk dat heel velen dat helaas niet op tijd inzien. Pascale wel.
Mooi is dat tussen al die verhalen de ontwikkeling van Pascale zichtbaar is en ze ook de kwetsbaarheid en onzekerheid laat zien, zeker die eerste dag dat ze begint en die eerste zitting. Herkennen we dat niet allemaal? En toch ook een lijkschouwing, redelijk gedetailleerd, met een stukje vlaai. Heel even denk ik aan de patholoog anatoom uit de verhalen van Slaughter maar zoals ik al zei, dat is dan ook de enige vergelijking die je mag maken.
Vlot geschreven, goed leesbaar en heel veel voorbeelden uit de praktijk maar ook lijvig met 352 pagina’s. Zeker een aanrader als je meer van de justitiële wereld wil weten. Een must voor iedereen die er wil gaan werken of werkt. Dat het in en rond Maastricht speelt, is (voor mij) een bonus. Het gaf me ook een veilig gevoel als je weet hoeveel mensen zonder dat wij het weten, bezig zijn met onze veiligheid en misdaadbestrijding. Tot slot voor mij ook de bevestiging dat het goed is dat ik mijn studie rechten toch maar niet heb doorgezet’
‘Ik heb je boek over je werk als OvJ in één keer uitgelezen. Complimenten voor je fijne schrijfstijl en voor het kijkje achter de schermen dat je op deze manier gegeven hebt. Ik denk dat weinig mensen weten wat er allemaal bij komt kijken om een onderzoek te leiden, hoe de rechtsgsng verloopt en wat dat met je persoonlijk doet. Veel succes met je verdere carrière als schrijfster!’