Dr. Judith M. Kocken werkt al 25 jaar als regulier kinderarts maag-, darm- en leverziekten en wetenschappelijk onderzoeker. Daarnaast werkt ze als natuurgeneeskundig arts en is ze auteur van het boek ‘Kinderbuik’. Vanuit haar eigen praktijk Kinderbuik & Co (www.kinderbuikenco.nl) behandelt ze kinderen, jongeren en volwassenen met langdurige lichamelijke of psychosociale klachten waarbij lichaam, denkgeest, emoties, gezin en ziel aandacht krijgen, zodat het zelfhelende vermogen van de mens wordt geactiveerd. Dit keer gaat het gesprek over zelfheling die automatisch ontstaat als er eenheid is tussen ziel en lichaam, de lessen die het leven ons wil leren en hoe je negatieve denkpatronen kunt herprogrammeren.

‘Het denken en emoties spelen eigenlijk altijd een rol bij het ontstaan van lichamelijke ziektebeelden’

In een interview met Arts en Leefstijl van juni 2019 zeg je dit: ‘Elk mens heeft een verhaal en wanneer je daar als arts werkelijk aandacht voor hebt, dat verhaal erkent zonder het te willen oplossen, activeert het zelfhelende vermogen. De mens is geen verzameling organen waar iets mis mee kan zijn, je bent zoveel meer. Het denken, emoties en je relaties zijn ook van groot belang.’ Wat is er volgens jou voor nodig om het zelfhelende vermogen van het lichaam aan te zetten?  

Dat is erkenning voor dat wat er is, inclusie in plaats van exclusie. Alles wat er is in het leven wil een plek. Geluk en gezondheid, ziekte, verdriet en blijdschap, verlies; alles bij elkaar. Wij hebben bedacht dat we het ene wel willen en het andere niet. Maar dat kan niet. Als je uit verzet of uit weerstand niet naar iets kunt kijken wat er wel is, blijft het vechten. Zelfheling is de samenwerking van de ziel met het lichaam. Deze wordt automatisch geactiveerd als er eenheid is. Pijn, verdriet; het mag er allemaal zijn.

Hoe vaak zie jij dat het denken en de emoties een rol spelen bij het ontstaan van lichamelijke ziektebeelden?

Eigenlijk altijd. We hebben heel veel beperkende overtuigingen en wat je denkt heeft een grote invloed op je lichaam. Wanneer je steeds tegen jezelf zegt: ‘Niemand houdt van mij’ gaat je hart uiteindelijk op slot zitten met alle gevolgen van dien.

Dus bij zelfheling is het volgens jou de uitdaging dat je enerzijds moet accepteren dat je bijvoorbeeld bepaalde lichamelijke beperkingen hebt maar dat je anderzijds niet daarin mag blijven hangen?

Erkennen betekent niet erin gaan zwemmen of je beperkingen worden. Je hebt een beperking maar je bent niet je beperking. Het probleem is dat we ons identificeren met onze ziekte en daardoor worden we een patiënt die ziek is en niets meer kan, een slachtoffer. Maar dat is niet waar. Je kunt je altijd afvragen: hoe kan ik ermee omgaan, wat kan ik zelf doen of verbeteren en wat is er mogelijk? Je kunt als het ware als een toeschouwer kijken naar je eigen situatie en je dan afvragen: wat is het patroon? Heel veel dingen gebeuren jaar in, jaar uit. We hebben namelijk maar een aantal lessen te leren in dit leven en we zijn vrij hardnekkig in het niet kunnen of willen zien daarvan. Als er iets naars gebeurt zetten we er meestal meteen een overleefmechanisme voor. Daarmee kun je weliswaar verder, maar wat je dan in essentie doet is een stuk van jezelf blokkeren. Er ontstaat een signaal naar je afweersysteem in de darmen waardoor er een vecht-, vlucht- of bevriesreactie plaatsvindt. Als deze situatie langere tijd voortduurt, ontstaat er een overbelasting van het immuunsysteem en komen de fysieke klachten uiteindelijk vanzelf. Vandaar dat ik zoveel aandacht geef aan het denken en de emoties. Je kunt daarin alleen verandering aanbrengen als je contact maakt met je eigen binnenwereld en dat doe je door rust te nemen en meditatie, mindfulness, yoga en zelfcompassie te beoefenen Dat is de enige manier om te helen want anders blijf je in je eigen negatieve patroon gevangen.

Op je website staat dat je naast medische, reguliere behandeling ook advies en begeleiding geeft  op het gebied van voeding, ademhaling, stressvermindering, slapen, bewegen, rusten, herprogrammeren van je denkpatronen en overtuigingen en transformatie van (onderdrukte) emoties. Hoe pak je dit herprogrammeren van denkpatronen en overtuigingen aan?

Dat doe ik door mensen te leren om bij of na een meditatie in plaats van ‘Ik kan het niet’, tegen je denkgeest te zeggen ‘Ik kan het wel’ of ‘Ik kan alles’. Tijdens een meditatie maak je contact met wie je werkelijk bent en dat is ook de plek waar transformatie kan plaatsvinden. In het begin gelooft je denkgeest dit nog niet maar als je dit vroeg in de ochtend doet, kun je jezelf herprogrammeren. Dat komt omdat je denkgeest dan openstaat voor verandering dankzij het feit dat je limbische systeem (dat deel van de hersenen dat betrokken is bij emotie, motivatie, genot en het emotioneel geheugen, redactie) dan heel actief is. Wanneer je positief over jezelf denkt en van jezelf houdt, kan vervolgens iemand anders van je houden. Als je daarentegen in je beperkende overtuigingen blijft hangen trek je alleen maar mensen aan die je daarin zullen bevestigen. En daardoor denk je ‘Zie je nou wel, ik kan het niet!’ en is de vicieuze cirkel compleet.

Volgende week het derde en laatste deel van deze reeks!

Foto: Gijs Versteegh