Dr. Judith M. Kocken werkt al 25 jaar als regulier kinderarts maag-, darm- en leverziekten en wetenschappelijk onderzoeker. Daarnaast werkt ze als natuurgeneeskundig arts en is ze auteur van het boek ‘Kinderbuik’. Vanuit haar eigen praktijk Kinderbuik & Co (www.kinderbuikenco.nl) behandelt ze kinderen, jongeren en volwassenen met langdurige lichamelijke of psychosociale klachten waarbij lichaam, denkgeest, emoties, gezin en ziel aandacht krijgen zodat het zelfhelende vermogen van de mens wordt geactiveerd. Een gesprek over een holistische benadering van geneeskunde, het belang van jezelf mogen zijn en hoe je de regie kunt (her)nemen over je eigen gezondheid en geluk.

‘Ik ervaar iedere dag opnieuw dat symptomen bestrijden niet voldoende is om te genezen’

Op je website heb je het over ‘Regie krijgen over je eigen gezondheid’. Hoe belangrijk is dat voor je en waarom?

Dat is voor mij de les van het leven. We leven in een maatschappij waarin het lijkt alsof we afhankelijk zijn van andere mensen, situaties of omstandigheden, maar dat is niet blijvend. Je kunt nog zoveel spullen hebben of nog zo’n goede baan, wanneer er een leegte is van binnen kan die nooit met iets van buitenaf worden opgevuld. Geluk is niet te koop. Als je erkent dat er leegte, verdriet of pijn is en daarvoor de verantwoordelijkheid neemt door je af te vragen wie je bent en wat je kunt doen – als je dat wat er is ziet als een boodschap –  dan ben je in staat zelf aan het stuur van je eigen leven en gezondheid te gaan staan. Waar je nu bent is het gevolg van waar je eerder was. Het nu mag je onder ogen komen, zodat je zelf de regie neemt om de toekomst in positieve zin te kunnen veranderen. Meestal hoef je hier weinig voor te doen of te veranderen maar alleen je aandacht te richten op je eigen binnenwereld.

Hoe help jij mensen daarbij?

Door mensen ervan bewust te maken dat ze uit balans zijn geraakt. Dat komt omdat geen enkel mens perfect is, dat is normaal. Maar dat ontkennen of negeren we. Als er dan klachten ontstaan gaan we naar de dokter voor de oplossing van dat fysieke of mentale probleem maar in plaats daarvan krijgen we slechts een tijdelijke onderdrukking. Bij acute problemen heb je een ziekenhuis nodig. Chronische problemen, die er tegenwoordig het meeste zijn, vragen een heel andere benadering, of dat nou buikpijn, moeheid of somberheid is. Als je zegt: ‘Waar ik nu ben doet wel pijn, maar dat mag er zijn’, kun je op een positieve manier over jezelf gaan denken. Zo ga je dingen op een andere manier doen en gaat je lichaam zich aanpassen. Je lichaam wil het liefste met je samenwerken.  Zoveel mensen hebben een zelfkritisch stuk dat weinig constructief is. Waarom vergelijken we ons steeds met anderen? Wat iemand anders doet is in wezen niet belangrijk. Mensen van dit hele plaatje bewust maken, is wat ik doe.

Dat is een heel andere benadering dan die van veel collega-artsen. Waarom is voor jou het geven van een reguliere behandeling met medicatie niet genoeg in dit opzicht?

Omdat ik iedere dag opnieuw ervaar dat alleen symptomen bestrijden niet voldoende is om te genezen. Ik hou van het leven en van mensen en ik ben trouw aan mezelf door te streven naar het hoogst haalbare. Ik ben altijd op zoek naar het antwoord op de vraag of iets nog mooier kan en kleur graag buiten de lijntjes. In wezen ben ik zelf de drijfveer van wat ik doe. Ik heb vanaf het eerste moment dat ik ging studeren nooit geloofd dat dit het enige is

Dus jij miste meteen iets in de geneeskunde-opleiding?

Ik ben blijkbaar een intuïtief iemand want als ik tijdens een college aan mijn professoren vroeg ‘Waar zit je intuïtie? Hoe kun je daar contact mee maken?’, dan keken ze me aan of ik gek was geworden. Ik zei dan: ‘Je kunt je toch niet alleen maar focussen op dat stukje fysieke mens waar het probleem zichtbaar is? Het probleem is toch veel groter dan die hoofdpijn, achter ieder mens zit toch een verhaal en alles heeft een oorzaak die niet per se fysiek aantoonbaar is? Daar zit de oplossing dan toch ook?’ Ik geloof oprecht dat ik zo’n andersdenkende ben in het gezondheidssysteem omdat ik vanuit mijn rol als reguliere kinderarts van binnenuit een positieve verandering kan bewerkstelligen. Zo kan ik laten zien dat deze holistische behandeling werkt. Ik ben trouw aan mezelf en bereid om met volledige aandacht te luisteren naar een ander; zo kijk ik of het mooiste dat in de mens aanwezig is naar boven kan komen.

In een interview met Arts en Leefstijl van juni 2019 zeg je het volgende: ‘Het oude paradigma van de arts die een medicijn voorschrijft werkt niet meer. We mogen breder kijken en samenwerken met onze cliënten.’ Waarom werkt dit paradigma niet meer?

Vroeger waren er met name acute klachten die een acute oplossing nodig hadden. De problemen zijn nu voornamelijk chronisch. Die kunnen niet met een quick fix worden opgelost. Bovendien was destijds de hoogleraar de baas, die bepaalde wat er gebeurde. Dat is tegenwoordig ook wel anders.

Is het jouw bewuste keuze om over ‘cliënten’ in plaats van ‘patiënten’ te spreken?

Ik geloof in een gelijkwaardige samenwerking en het woord ‘patiënt’ wordt vaak gebruikt in een slachtofferrol, dan moet de patiënt maar doen wat de dokter zegt. Ik werk gewoon heel plezierig samen met mensen die klachten hebben. Deze mensen zijn ook niet afhankelijk van mij of ondergeschikt aan mij. Dat ik dit werk toevallig 25 jaar doe is mooi meegenomen maar ik weet het niet per se beter. De meeste antwoorden zijn in jezelf aanwezig.

Lees volgende week deel 2!

Foto: Gijs Versteegh