D R I J F V E R E N

In het kader van een reeks interviews getiteld “DRIJFVEREN”, interview ik vrouwen en mannen over hun heilige vuur. Wat drijft deze bijzondere mensen eigenlijk, diep van binnen? Ze hebben met elkaar gemeen dat ze succesvol zijn in wat ze doen of deden. Hoe hebben ze dat voor elkaar gekregen? Waar vinden zij dat het om draait in het leven? En heeft het succes hen ook gelukkiger gemaakt?

Vandaag mag ik in gesprek met Thea Coolen, manager bij Ronald McDonald Kindervallei, een sprookjesachtig vakantiecomplex gelegen in Valkenburg aan de Geul waar kinderen met een beperking en langdurig zieke kinderen samen met hun familie hun zorgen even kunnen vergeten. Het karakteristieke en kleurrijke gebouw is naar een ontwerp van de kunstenaar Friedensreich Hundertwasser. Theodora Gerarda Johanna Coolen werd geboren op 14 september 1964. Na een opleiding in de zwakzinnigenzorg werkte ze van 1989 tot 1991 in Zwitserland als leidinggevende in een particuliere instelling voor mensen met een beperking. Hierna reisde ze een half jaar door Zuid-Oost Azië. Na terugkomst bekleedde ze managementfuncties binnen de Kinderopvang en rondde ze een Post HBO managementopleiding af.

De Kindervallei is een CBF Goede Doelen organisatie, ontvangt geen overheidssubsidie en is daarom volledig afhankelijk van donaties en giften van particulieren en bedrijven. In haar functie als manager is Thea sinds 2006 onder andere verantwoordelijk voor de fondsenwerving en het daarbij behorende relatiebeheer. Thea streeft, samen met 3 assistent-managers en ruim 70 vrijwilligers, dagelijks ernaar dat de vermoeide ogen van alle gezinsleden die in de Ronald McDonald Kindervallei vakantie komen vieren weer even gaan twinkelen. Ze woont samen met haar partner Ad en zonen Arjan en Bart in Maastricht.

“Geluk wordt niet bepaald door geld of schoonheid maar door hoe je om kunt gaan met tegenspoed.”

Jij bent een gedreven iemand met het hart op de goede plaats. Je zet je met ziel en zaligheid in om de ogen van jullie gasten weer te laten sprankelen. Gelet op de reacties van kinderen en gezinnen die bij jullie hebben verbleven, lukt je dat heel goed. Aan welke factoren schrijf jij je succes toe?

(Lange stilte als ze bedachtzaam uit het raam kijkt). Ik denk dat daarvoor belangrijk is dat je goed weet waar je naar toe wilt. Je moet ook heel groot durven denken. Bij de Kindervallei zijn we volledig afhankelijk van donaties. We hadden destijds een bedrag van 7 miljoen euro nodig om dit gebouw, de stichting en alles eromheen te kunnen neerzetten. Dat bedrag is zo groot dat het mensen kan ontmoedigen om daar ook maar één euro aan bij te dragen. Onze kracht was dat we dit hele plaatje vervolgens in kleine stukjes hebben gehakt. Dus zeiden we: we hebben tegels nodig, stoelen, een pilaar enzovoorts. En wie in onze omgeving kan daar iets aan bijdragen? Zo hebben we voor elkaar gekregen dat we het gebouw bij opening hadden afbetaald. Dat is zeer uniek. En op deze manier voelt iedereen zich ook verantwoordelijk en betrokken.

Maar hoe krijg jij het voor elkaar dat kinderen en ouders hier tevreden weggaan?

Ik wil uitstralen dat iedereen er toe doet.

Waar komt dat vandaan?

Misschien omdat ik ervan overtuigd ben dat ik het niet alleen kan. Ik geloof in iets samen doen. Ik ben van aard een belangenafweger. Daardoor krijg ik mensen mee. Ik wil overal draagvlak voor hebben.

Hoe bereik je dat mensen met wie je professioneel contact hebt zich door jou serieus genomen voelen?

Dat is een gezamenlijke inspanning, de assistent-managers sturen de vrijwilligers aan die op hun beurt weer contact hebben met de gasten. Ik draag wel bij aan een bepaalde cultuur. Mijn taak is vooral fondsenwerving. Ik ken meestal al mijn sponsors of ken ze al via iemand anders. Bij mij gaat fondsenwerving altijd van warm contact naar warm contact, ik investeer in duurzame relaties. Het belangrijkste daarbij is vertrouwen. Ik ga ook in eerste instantie niet voor de knallers: één keer een grote donatie, dan elkaar de hand schudden, dank je wel zeggen en klaar. Mensen vragen me weleens of ik het niet moe word om te bedelen. Dan valt me de mond open want ik bédel niet, ik geef iemand de kans om iets te betekenen voor de Kindervallei. Het beste voorbeeld hiervan is dat er zelfs tijdens de recessie geen enkele sponsor is weggegaan.

Welke karaktereigenschappen van jou spelen daarbij een rol?

Bescheidenheid. Ik doe het op het gebied van fondsenwerving zo niet zoals ze het voorschrijven. Zo zou je bij grote giften altijd meer moeten vragen dan dat je in gedachten hebt, want wie weet krijg je het. Bovendien, zo is de gedachte, zou je de sponsor beledigen als je te weinig vraagt. Zo’n puur materialistische benadering past niet bij mij. Met mijn benadering ontmoet ik altijd weer mensen en sponsors die zich daardoor aangesproken voelen en gul willen bijdragen.

Hoe ben jij dan?

Ter illustratie vertel ik je een anekdote. Mijn ouders woonden vroeger in een grote villa die in de buurt van een woonwagenkamp lag, dus de weg ernaar toe was dezelfde. Tegen mensen van school die mij die kant op zagen fietsen vertelde ik altijd dat ik op het woonwagenkamp woonde. Ik wilde niet als dat “rijke meisje” worden gezien. Daar schaamde ik me voor. Mijn ouders hebben mij ook zo opgevoed. Doe maar gewoon.

Vind jij jezelf ambitieus?

Ik zeg nee, mijn gedrevenheid is mijn ambitie. Ik wil er heel graag toe doen en ik moet geloven in hetgeen ik doe. En ik geloof ontzettend in de gezinnen die hier vakantie komen vieren. Dat is mijn drijfveer. Ik ben ook niet statusgevoelig. Dus als iemand me vooraf had gezegd dat ik ooit manager zou worden van dit alles hier (maakt wijds armgebaar), had ik dat nooit geloofd. Maar dan blijk ik dat toch te kunnen.

Heb je zelf nog iets moeten overwinnen om professioneel succesvol te kunnen worden?

Absoluut, vooral op het gebied van fondsenwerving dat zo’n 60 à 70 procent van mijn baan beslaat. Ik ben niet het type dat recepties afloopt. In het begin ging ik naar bijeenkomsten waar ik niemand kende, dan stond ik daar en voelde ik me zo’n goede-doelen-meisje. Dat heb ik overwonnen omdat mijn baan daarom vroeg. Nu geniet ik van deze bijeenkomsten waar ik altijd wel mensen ken en vind ik het gemakkelijk om op ze af te stappen.

Wat doe je als je obstakels tegenkomt op je pad?

Ik heb hier hele grote obstakels gehad. Kindervallei had te veel “vaders”, iedereen die had bijgedragen had een eigen droom en beeld ontwikkeld van hoe de Kindervallei eruit moest komen te zien. Toen kwam ik die de zaak moest gaan optuigen. Dus ik moest keuzes gaan maken waarmee sommigen het niet eens waren. In die tijd moest ik telkens opnieuw zeggen dat ze van mijn stoel af moesten komen. Dus obstakels zijn voor mij mensen met andere belangen of een dubbele agenda. Voor mij is het simpel: alles en iedereen is ondergeschikt aan de Kindervallei. Dat klinkt heel hard want we doen er allemaal toe, maar wat we doen moet in het belang van onze gasten zijn. Ook sponsors zijn daaraan ondergeschikt. Dankzij het consequent voorop stellen van dat ene belang, heb ik die obstakels ook kunnen tackelen.

Je wilde heel graag dit werk gaan doen. Toen je dit werk een tijdje deed, voldeed dit toen helemaal aan jouw verwachtingen?

Het werk hier heeft al mijn verwachtingen compleet overstegen, vooral als ik denk aan alle gezinnen. Dat het Ronald McDonald huis en de Kindervallei zó belangrijk zijn voor gezinnen had ik niet verwacht. Het is echt een voorrecht dat wij gezinnen mogen ontvangen die er maar éénmaal per jaar tussenuit kunnen. Als voorbeeld noem ik het project ‘Logeren dichtbij school’. Eenmaal per jaar komt iedere klas (acht kinderen) van de naastgelegen mytylschool aan de beurt om met hun ouders hier een midweek te logeren. Normaal hebben ze een busje nodig om de kinderen naar school te vervoeren. Omdat de ouders daar nooit bij zijn, hebben die onderling of met leerkrachten geen contact. En kinderen kunnen na school nooit met elkaar afspreken want busje A rijdt meteen na school terug naar de ene locatie en busje B naar de andere. Wat dat sociaal voor impact heeft op de kinderen laat zich raden. Want de gezinnen die hier komen willen niet anders zijn dan jij en ik. Dus tijdens die midweek halen wij ze na school hier naartoe zodat die busjes niet nodig zijn en de kinderen met elkaar kunnen afspreken.

Maken de reacties van ouders en kinderen jou ook nog wel eens emotioneel?

Ja. Het went nooit. Momenteel zijn er moeders van wie het kind een ernstig verkeersongeluk heeft gehad. Zo’n verhaal pakt me dan. Vooral als mensen nog in de fase zitten van ontreddering, dat ze het niet weten. Eén van die moeders komt er niet overheen dat er maar één enkele seconde nodig was om het leven van haar kind kapot te maken. Die zin komt telkens terug en dat snap ik heel goed, dat laat me niet koud. Soms neem ik zo’n verhaal mee naar huis, al hebben we hier ook wel elkaar om zoiets te delen. De dag dat zo’n schrijnend verhaal me niets meer doet ben ik weg, want dan zou mijn drijfveer weg zijn.

Heeft het succes jou gelukkiger gemaakt?

Ja, want voldoening van je werk is het mooiste wat er is.

Heeft professioneel succesvol zijn jou ook als persoon veranderd?

Ja, ik ben veel opener geworden en ik geloof veel meer in mezelf. Ik was eerst wat geslotener.

Als je dit werk niet was gaan doen, wat zou je dan geworden zijn?

Ik denk dat het altijd zorggerelateerd zou zijn geweest. Ik zou niet in het bedrijfsleven terecht zijn gekomen. In mijn kindertijd heb ik ervaren hoe groot de impact is als het niet goed gaat met je bedrijf. Zelf heb ik ook wel ondernemersbloed maar desondanks heb ik toch een dienstverband. Zo heb ik wel de lusten maar niet de lasten.

Als je een passie zou moeten benoemen, welke is dit dan?

De provincie wil dat iedere inwoner aan iemand of aan een organisatie is verbonden. Met de Kindervallei zou ik er dan willen zijn voor jong volwassenen met een beperking die net zo puberen als hun leeftijdsgenoten. Maar weet je, ik heb het zo ongelofelijk getroffen. Ik heb een prachtig gezin, fijne vrienden, ik woon in een mooie omgeving. Ik dúrf me niets anders te wensen. Ik heb pas een mooie spreuk ergens gezien (zoekt even op haar smartphone, red.): “Geluk wordt niet bepaald door geld of schoonheid maar door hoe je om kunt gaan met tegenspoed.” Je hebt geluk wanneer je geen pech hebt. Dat vind ik hier heel erg van toepassing. Hoe vaak ik niet denk: wát een geluk dat ik twee gezonde kinderen heb. Die tweede moeder wier kind ernstig gehandicapt is geraakt ten gevolge van een verkeersongeval is er oprecht van overtuigd dat dit zo heeft moeten zijn. Zij heeft, in tegenstelling tot de andere mama, de situatie geaccepteerd zoals die is. Hoe je om kunt gaan met je pech bepaalt je levensgeluk. Ik zie hier zoveel bijzondere voorbeelden van de onvoorstelbare veerkracht die mensen kunnen hebben in de moeilijkste situaties.

Kijk je door dit werk ook anders naar jouw beide zonen?

Ja. Ik heb dus het geluk dat ik geen pech heb. Mijn werk plaatst alles meer in perspectief. Ik tel absoluut mijn zegeningen.

Speelt intuïtie een rol in jouw leven en zo ja, welke?

Ja. Met name omdat ik veelvuldig gebruik maak van mindmaps. Als mijn intuïtie me ingeeft dat iets anders moet, ga ik eerst middels de mindmap mijn gedachten ordenen. Die laat ik dan de vrije loop zonder rekening te houden met wat anderen daarvan zouden kunnen vinden. Zo kom ik tot de essentie en maak ik mijn plan. Dat komt dus intuïtief. Op het moment dat ik de mindmap ga maken, merk ik dat er allang van alles heeft gezeten dat ik dan maar hoef op te lepelen. Vervolgens filter ik alles en dan kijk ik nog een keertje. Maar het begint allemaal vanuit de intuïtie.

Vertrouw je daarop?

Euhm (pauzeert even)…ik heb ook wel wat voorzichtigs. Maar als ik terugkijk, zijn de eerste pagina’s van mijn mindmap later in werkelijkheid precies zo uitgekomen, al hebben we de inhoud van onze oorspronkelijke missie wel nog wat bijgesteld. Toen is er ook een twinkelteam gekomen dat zorgt voor de twinkelactiviteiten voor ouders en kinderen, activiteiten waar men blij van wordt. Zo kun je bijvoorbeeld een toverfee boeken, een verzorgster die de ouders zonodig kan ontlasten.

Heb je wel eens briljante ingevingen ’s nachts?

Ja, ik heb wel eens een nacht nodig om tot een idee te komen.

Durf jij jezelf 100% van de tijd te laten zien zoals je echt bent?

Nee. Men vindt mij wel eens braaf. Maar dat ben ik eigenlijk niet echt. Zo is men perplex als ze horen dat ik carnaval vier of met de rugzak verre reizen maak. Ik kleur zeker wel eens buiten de lijntjes maar ik kan me heel goed committeren. Hier heb ik natuurlijk altijd de rol van manager van de Kindervallei. Dan zit ik in de dankbaarheidsrol en die is oprecht, zeker voor onze vrijwilligers. Maar ik ben wel altijd mezelf.

Hoe zou jij jezelf omschrijven?

(Enige stilte). Ik ben dus braaf (lacht) en betrouwbaar. Ik vind dit een lastige vraag…Ik ben trots op wat we hier hebben neergezet. En ik ben bevlogen in wat ik doe.

Heb jij inner peace?
(Glimlacht). Daar kan ik volmondig ja op zeggen. Ik heb het zo mooi voor elkaar.

Wat is jouw mooiste jeugdherinnering?

(Lange stilte waarin ze naar buiten en op onderlip bijt, red.) Goh, ik heb een hele mooie jeugd gehad. Er komen meteen foto’s in me op van vakanties (weer lange stilte, red.). Als ik naar mijn jeugd kijk, vind ik de periode toen ik stage ging lopen de mooiste. Maar ik bewaar ook fijne herinneringen aan mijn vriendengroep en aan paardrijden, al was ik geen typisch paardenmeisje. Ik werkte toen ik nog heel jong was ook graag mee werkte in het bedrijf van mijn ouders, zeker als iedereen in verband met drukte de hele nacht door moest werken als een team.

Geloof jij in iets hogers?

Ik geloof aan de ene kant wel in “Het heeft zo moeten zijn.” Ik geloof dat iets niet zomaar gebeurt, maar wie of wat daarvoor zorgt weet ik niet. Maar als ik dat zeg, roept dit meer vragen dan antwoorden op omdat ik echt niet snap waarom sommige mensen zoveel leed moeten meemaken. Het kan nooit zo bedoeld zijn dat mensen verschillende kinderen krijgen met een meervoudige beperking omdat die erfelijke aandoening zich pas openbaart rond het zevende levensjaar en dat daarna hun vader ook nog kanker krijgt.

Als je ’s avonds thuis op je terras zit en kijkt naar die onmetelijke sterrenhemel, wat doet je dit?

Dan denk ik aan wat ik zou wensen. “Als ik toch eens zo tevreden oud zou mogen worden”. En natuurlijk wens ik dat het met mijn gezin goed blijft gaan.

Wanneer voel jij je ergens thuis?

Als ik ergens binnenkom, voel ik me wel of niet thuis. Er moet een mate van gelijkheid zijn.

Als je nu terugkijkt, wat vind jij dan zelf je grootste persoonlijke succes in je leven?

Het meest cruciale was toen ik besloten had om met Ad naar Zwitserland te verhuizen. Dat heeft ervoor gezorgd dat we samen een behoorlijke stap hebben gezet, een andere taal, een andere omgeving. Dat heeft me enorm doen groeien. Daarna zijn we gaan reizen in Azië, dus dat was goed voor die brave Thea. En toen we terugkwamen moesten we opnieuw nadenken over wat we wilden doen, waar we wilden wonen. Het heeft me gedwongen om vroegtijdig te resetten.

Heb je nu nog een droom?

Vorige week kwam hier een vrijwilliger binnen. Hij heet Leo. Een bijzondere man want die komt mij altijd wijsheden brengen. Hij zegt dan: ” Thea, je weet toch dat…” En dan moet ik het snel opschrijven. Hij is mijn voorbeeld voor hoe ik strakjes wil zijn. Hij is heel breed geïnteresseerd en doet alleen maar dingen die er toe doen. Dat zet me aan het denken voor later, als ik straks niet meer hoef te werken. Ik zie mezelf ook nog wel eens naar het buitenland gaan. Niet definitief, maar wel geregeld.

Als je alles nog eens over mocht doen, zou je het dan weer precies zo doen of anders?

Poeh, dat vind ik een te lastige vraag. Ik zou wel weer de Z-opleiding doen (zwakzinnigenzorg, red.) en daar ben ik Ad tegengekomen. Mijn HBO management opleiding heeft me daarna weer nieuwe mogelijkheden gegeven. Dus ik zou eigenlijk alles hetzelfde doen want ik heb geen foute keuzes gemaakt.

Tenslotte wil ik graag weten welk advies jij de lezers van dit interview zou willen meegeven.

(Lange stilte waarin ze peinzend naar buiten kijkt) Nou ja, iets wat ik mezelf ook zou willen adviseren. En dat is om veel meer rust en aandacht te hebben voor waar je nu mee bezig bent, maar ook voor je partner en je kinderen. Ik wil, als ik thuis ben, ook echt thuis zijn. Dat vind ik de grootste uitdaging.

 

© Pascale Bruinen