Vanaf het moment dat ik het schrijven had ontdekt, besteedde ik het grootste deel van mijn spaarzame vrije tijd aan een wekelijkse column voor mijn blog. Langzaam maar zeker durfde ik dankzij het schrijven steeds iets meer van mezelf te laten zien. Beetje bij beetje werd die dichtgeklapte oester waarin ik me inmiddels al langere tijd tegen wil en dank bevond,  open gewrikt.

Hoe persoonlijker mijn columns, hoe meer herkenning er ontstond bij mijn lezers. Het verhaal van de één, blijkt vaak ook het verhaal van de ander. Dat vind ik nog steeds een hele mooie gedachte.

Schrijven maakt me gelukkig en voorziet in een sterke persoonlijke behoefte, zoveel was duidelijk. Na een tijdje wilde ik ook over mijn werk als openbaar aanklager gaan schrijven. Ik vond het namelijk hoog tijd om eens het menselijke gezicht achter die strenge zwarte toga te laten zien. In de juridische wereld is het tonen van emoties not done. Ik vond het echter juist belangrijk om te tonen dat een officier van justitie ook worstelt met twijfels, gevoelens en dilemma’s.

Mijn idee leidde er uiteindelijk toe dat ik een wekelijkse column kreeg in het Algemeen Dagblad. Daarin liet ik zien wat het werk voor impact had op verdachten en slachtoffers, maar ook op mij en mijn gezinsleden. Aangezien ik destijds wel nog dagelijks dit werk deed, stelde ik me dus heel kwetsbaar op. Inmiddels heb ik geleerd dat een kwetsbare opstelling geen teken is van zwakte maar juist van moed, durf en kracht. Zo werd ik dus een schrijvende officier oftewel een aanklagende columnist.

Kort hierna, eind 2012, sterft mijn vader, waarna ik – een echt papa’s kindje – in een intensief rouwproces terecht kwam dat me laag voor laag afpelde, totdat van mij alleen nog mijn pure kern resteerde. In deze periode kwam ik terecht op de bodem van een hele diepe put. Door het verdriet in volle omvang toe te laten, kwam ik er uiteindelijk sterker uit dan dat ik erin ging. Tijdens deze trieste periode vonden verschillende opmerkelijke gebeurtenissen plaats, die uitmondden in een intense spirituele gebeurtenis waarin een uil een magische rol speelde.

Deze ervaring heeft mij voorgoed veranderd. Vanaf dat moment kon ik niet meer tegen geweld. Het leek wel alsof ik extra gevoelig was geworden voor alles wat ver af stond van vrede, liefde en harmonie. Zodoende had ik nu wel een probleem want mijn toenmalige professionele wereld van de misdaadbestrijding was daarvan immers lichtjaren verwijderd.

Sinds dat betoverende moment heb ik nog meer ontzag gekregen voor de natuur, ervaar ik een grote verbondenheid met anderen en vertrouw ik volledig op mijn gevoel en intuïtie. En de oester opende zich en er  bleek zowaar een parel in te zitten:  dankzij de uil had ik mezelf hervonden.

Sindsdien heb ik besloten om alleen nog mijn hart te volgen.