Op 28 november 2018 volgde ik de workshop Ki-kracht van Hans Peter Roel, een auteur die ernaar streeft om Oosterse wijsheid in onze Westerse wereld te integreren. Na een heftige burnout bracht hij ter bezinning langere tijd door in een boeddhistisch klooster hoog in de Himalaya. Daar kwam hij in aanraking met de kracht van Ki, dat ook wel Chi of Qi wordt genoemd. Een oerkracht of levensenergie die je lichaam nodig heeft om goed te functioneren. Iedereen heeft Ki in zich. Als je weet hoe je deze moet gebruiken ervaar je meer energie en ontspanning en krijg je meer inzicht in je diepste zelf.

Nadat we een voorstelrondje hebben gedaan, stelt Hans Peter voor dat we intuïtief een buddy zoeken, iemand met wie we een bepaalde connectie voelen en met wie we de Ki-oefeningen moeten gaan doen. Voor mij niet zo moeilijk omdat ik meteen een heel goed gevoel heb bij mijn buurvrouw. Het lijkt net is alsof ik haar al langer ken. Dit blijkt gelukkig geheel wederzijds.

Hans Peter gaat staan en laat zien hoe we in onze Ki kunnen gaan staan. Rechtop, met de knieën iets gebogen en met het gewicht voor 70% op onze voorvoeten. De armen mogen ontspannen langs het lichaam hangen, het hoofd rechtop, alsof er een touwtje aan onze kruin zit. Het zwaartepunt moet altijd beneden liggen, vandaar de focus op je Ki-punt (vanaf de navel drie horizontale vingers recht haar beneden) of daar waar je voeten contact maken met de aarde.

Al snel moeten we zelf aan de bak. Ik moet haaks op mijn buddy gaan staan. Zij moet haar linkerarm gestrekt voor zich uit houden en zoveel mogelijk kracht zetten. Ik moet proberen om desondanks haar arm naar binnen te buigen. Hoewel ze duidelijk de spieren in haar arm aanspant, slaag ik er na een tijdje toch in haar arm te buigen. Vervolgens moet zij dezelfde arm weer gestrekt houden maar dan op een ontspannen manier met een volledig relaxte hand (dus naar beneden bengelend). Gevraagd wordt dan dat ze zich een voorstelling maakt van hoe de enorme Ki-kracht als water uit een brandslang door haar arm gaat en via haar vingers tot aan het plafond spuit. Als mijn buddy zover is, probeer ik opnieuw haar arm naar binnen te buigen. Maar hoeveel kracht ik ook zet, het lukt me niet. Verbijsterd kijken we elkaar aan. Als we het andersom proberen is het resultaat hetzelfde.

Oefening na oefening maakt duidelijk; als we in onze Ki-kracht staan, dus zonder enige weerstand te bieden, zijn we op ons sterkst. Dit lijkt in tegenstelling met elkaar, maar toch werkt het zo. Op het moment dat ik, gezeten op handen en knieën, te horen krijg dat vanuit de grond een enorm sterke tegenkracht komt, blijkt het voor mijn buddy een fluitje van een cent om mijn arm op te tillen. Maar wordt daarentegen gezegd dat mijn handen helemaal in de grond zijn verankerd, dan blijkt dit enkele beeld voldoende om mijn arm niet van de grond te kunnen krijgen.

De meest tot de verbeelding sprekende oefening is echter die waarin ik door Hans Peter naar voren word geroepen als ‘proefkonijn’.  Ik moet tussen hem en een van de andere (schaarse) mannen gaan staan. Beide heerschappen torenen links en rechts boven mij uit. Ik krijg de opdracht om al mijn kracht te gebruiken om te blijven staan terwijl beide mannen mij onder de arm nemen en mij proberen op te tillen. Ondanks dat ik me schrap zet zweef ik meteen al zeker dertig centimeter boven de grond. Daarna moet ik juist in mijn Ki-stand gaan staan, ontspannen dus en met de focus op de plek waar mijn voeten de grond raken. Als ik aangeef dat ik zover ben, proberen ze het opnieuw. Dit keer krijgen ze me, ondanks rood aangelopen hoofden en maximale krachtsinspanning, nog geen millimeter van de grond. Tot mijn eigen verbazing voelt het voor mij alsof ik vastgebeiteld zit in de vloer. Een zeer bjzondere gewaarwording. Zo blijkt telkens weer overduidelijk uit alle oefeningen dat het lichaam altijd de geest volgt.

Tegen 18.00 uur loopt de workshop ten einde. Iedereen heeft het gevoel dat de vier uren zijn omgevlogen. Hans Peter signeert nog wat boeken en in de zaal nemen nieuwe vrienden en vriendinnen op een warme manier afscheid van elkaar.

Onze gezamenlijke Ki-energie zal nog lang zijn blijven na-ijlen, daar in het mystieke witte kerkje in Baarn.