Tag Archief van: intuïtie

Interview met holistisch kinderarts Judith M. Kocken (deel 1 van 3)

/0 Reacties/in ,

Dr. Judith M. Kocken werkt al 25 jaar als regulier kinderarts maag-, darm- en leverziekten en wetenschappelijk onderzoeker. Daarnaast werkt ze als natuurgeneeskundig arts en is ze auteur van het boek ‘Kinderbuik’. Vanuit haar eigen praktijk Kinderbuik & Co (www.kinderbuikenco.nl) behandelt ze kinderen, jongeren en volwassenen met langdurige lichamelijke of psychosociale klachten waarbij lichaam, denkgeest, emoties, gezin en ziel aandacht krijgen zodat het zelfhelende vermogen van de mens wordt geactiveerd. Een gesprek over een holistische benadering van geneeskunde, het belang van jezelf mogen zijn en hoe je de regie kunt (her)nemen over je eigen gezondheid en geluk.

‘Ik ervaar iedere dag opnieuw dat symptomen bestrijden niet voldoende is om te genezen’

Op je website heb je het over ‘Regie krijgen over je eigen gezondheid’. Hoe belangrijk is dat voor je en waarom?

Dat is voor mij de les van het leven. We leven in een maatschappij waarin het lijkt alsof we afhankelijk zijn van andere mensen, situaties of omstandigheden, maar dat is niet blijvend. Je kunt nog zoveel spullen hebben of nog zo’n goede baan, wanneer er een leegte is van binnen kan die nooit met iets van buitenaf worden opgevuld. Geluk is niet te koop. Als je erkent dat er leegte, verdriet of pijn is en daarvoor de verantwoordelijkheid neemt door je af te vragen wie je bent en wat je kunt doen – als je dat wat er is ziet als een boodschap –  dan ben je in staat zelf aan het stuur van je eigen leven en gezondheid te gaan staan. Waar je nu bent is het gevolg van waar je eerder was. Het nu mag je onder ogen komen, zodat je zelf de regie neemt om de toekomst in positieve zin te kunnen veranderen. Meestal hoef je hier weinig voor te doen of te veranderen maar alleen je aandacht te richten op je eigen binnenwereld.

Hoe help jij mensen daarbij?

Door mensen ervan bewust te maken dat ze uit balans zijn geraakt. Dat komt omdat geen enkel mens perfect is, dat is normaal. Maar dat ontkennen of negeren we. Als er dan klachten ontstaan gaan we naar de dokter voor de oplossing van dat fysieke of mentale probleem maar in plaats daarvan krijgen we slechts een tijdelijke onderdrukking. Bij acute problemen heb je een ziekenhuis nodig. Chronische problemen, die er tegenwoordig het meeste zijn, vragen een heel andere benadering, of dat nou buikpijn, moeheid of somberheid is. Als je zegt: ‘Waar ik nu ben doet wel pijn, maar dat mag er zijn’, kun je op een positieve manier over jezelf gaan denken. Zo ga je dingen op een andere manier doen en gaat je lichaam zich aanpassen. Je lichaam wil het liefste met je samenwerken.  Zoveel mensen hebben een zelfkritisch stuk dat weinig constructief is. Waarom vergelijken we ons steeds met anderen? Wat iemand anders doet is in wezen niet belangrijk. Mensen van dit hele plaatje bewust maken, is wat ik doe.

Dat is een heel andere benadering dan die van veel collega-artsen. Waarom is voor jou het geven van een reguliere behandeling met medicatie niet genoeg in dit opzicht?

Omdat ik iedere dag opnieuw ervaar dat alleen symptomen bestrijden niet voldoende is om te genezen. Ik hou van het leven en van mensen en ik ben trouw aan mezelf door te streven naar het hoogst haalbare. Ik ben altijd op zoek naar het antwoord op de vraag of iets nog mooier kan en kleur graag buiten de lijntjes. In wezen ben ik zelf de drijfveer van wat ik doe. Ik heb vanaf het eerste moment dat ik ging studeren nooit geloofd dat dit het enige is

Dus jij miste meteen iets in de geneeskunde-opleiding?

Ik ben blijkbaar een intuïtief iemand want als ik tijdens een college aan mijn professoren vroeg ‘Waar zit je intuïtie? Hoe kun je daar contact mee maken?’, dan keken ze me aan of ik gek was geworden. Ik zei dan: ‘Je kunt je toch niet alleen maar focussen op dat stukje fysieke mens waar het probleem zichtbaar is? Het probleem is toch veel groter dan die hoofdpijn, achter ieder mens zit toch een verhaal en alles heeft een oorzaak die niet per se fysiek aantoonbaar is? Daar zit de oplossing dan toch ook?’ Ik geloof oprecht dat ik zo’n andersdenkende ben in het gezondheidssysteem omdat ik vanuit mijn rol als reguliere kinderarts van binnenuit een positieve verandering kan bewerkstelligen. Zo kan ik laten zien dat deze holistische behandeling werkt. Ik ben trouw aan mezelf en bereid om met volledige aandacht te luisteren naar een ander; zo kijk ik of het mooiste dat in de mens aanwezig is naar boven kan komen.

In een interview met Arts en Leefstijl van juni 2019 zeg je het volgende: ‘Het oude paradigma van de arts die een medicijn voorschrijft werkt niet meer. We mogen breder kijken en samenwerken met onze cliënten.’ Waarom werkt dit paradigma niet meer?

Vroeger waren er met name acute klachten die een acute oplossing nodig hadden. De problemen zijn nu voornamelijk chronisch. Die kunnen niet met een quick fix worden opgelost. Bovendien was destijds de hoogleraar de baas, die bepaalde wat er gebeurde. Dat is tegenwoordig ook wel anders.

Is het jouw bewuste keuze om over ‘cliënten’ in plaats van ‘patiënten’ te spreken?

Ik geloof in een gelijkwaardige samenwerking en het woord ‘patiënt’ wordt vaak gebruikt in een slachtofferrol, dan moet de patiënt maar doen wat de dokter zegt. Ik werk gewoon heel plezierig samen met mensen die klachten hebben. Deze mensen zijn ook niet afhankelijk van mij of ondergeschikt aan mij. Dat ik dit werk toevallig 25 jaar doe is mooi meegenomen maar ik weet het niet per se beter. De meeste antwoorden zijn in jezelf aanwezig.

Lees volgende week deel 2!

 

Foto: Gijs Versteegh

Interview met professor Levenslooppsychologie Nele Jacobs (3)

/0 Reacties/in

In het kader van haar welzijnblogs interviewt Pascale Nele Jacobs (44), professor Levenslooppspychologie bij de Open Universiteit en in die hoedanigheid verantwoordelijk voor de master afstudeervariant Levenslooppsychologie. Haar interesse ligt vooral op het vlak van positieve geestelijke gezondheid in het dagelijks leven. Een gesprek over floreren, veerkracht en de positieve gezondheidseffecten van positieve emoties alsmede hoe eigen regie over belangrijke aspecten van ons leven ons welbevinden kan vergroten.

Welke onderzoeksconclusies op jouw vakgebied zijn praktisch toepasbaar voor iedereen?

Op basis van eigen onderzoek weet ik dat het belangrijk is om te kijken naar die dingen die in het dagelijks leven gepaard gaan met positieve emoties. Dat is voor iedereen anders. Probeer daar zicht op te krijgen en stel je vervolgens de vraag:  hoe kun je je dagelijks leven met kleine wijzigingen zodanig veranderen zodat je frequenter positieve emoties ervaart? Daarbij kun je overkoepelend kijken naar wat voor jou belangrijk is. Stel jezelf de vraag: voor welke waarden leef ik eigenlijk? En gebruik de antwoorden dan ook om je keuzes te maken. Zo doe je een stukje zelfonderzoek, eventueel samen met een levenslooppsycholoog. Op de palliatieve zorgafdeling waar ik gewerkt heb, heb ik gezien dat een betekenisvolle invulling van het leven uniek en persoonsgebonden is. Zo was er op de afdeling een meneer die een uitgeverij had en elk jaar een boek uitgaf dat echt bekend was. Ik had veel gesprekken met die man tijdens zijn laatste dagen. Hij deed niets liever dan al die jaargangen doornemen en vertellen hoe die tot stand waren gekomen. Daar lag voor hem de betekenis van zijn leven. Dat kun je dus niet invullen voor anderen vanuit je eigen waarden.

Floreren is ook een term die geregeld wordt gebruikt in jouw vakgebied. Wat versta je daaronder?

Floreren betekent optimaal functioneren. Iemand die floreert gebruikt zijn hele potentie en ervaart daarnaast een heel breed gamma aan positieve emoties. Een van de kenmerken is dat je het gevoel hebt dat je in een flow zit, dat alles vanzelf gaat en dat je energie haalt uit wat je doet.

Welk cijfer tussen 1 en 10 geef je jezelf op de floreerladder?

(breed lachend) Dan zit ik wel op de 8 denk ik, al schommelt dat soms ook hoor. Ik ben een zondagskind, ik ben er dankbaar voor dat alles tot nu toe zo voorspoedig is verlopen. Dat ik van mensen op de juiste momenten duwtjes in de rug heb gekregen. Je creëert zelf mogelijkheden, maar je moet ook de mogelijkheden krijgen.

Hoe neem jij belangrijke beslissingen?

Bij het nemen van beslissingen ben ik eigenlijk heel intuïtief en gevoelsmatig. Pas achteraf laat ik mijn cognities, mijn verstand erover heen gaan. Ik heb dan het idee dat ik die cognitieve kant erbij moet betrekken. Dan denk ik dat het een goede strategische keuze zou zijn om iets te doen maar eigenlijk is dat voor mij nooit een goede raadgever geweest. Gebaseerd op mijn ervaringen uit het verleden weet ik dat mijn gevoel mij nog nooit in de steek heeft gelaten en eigenlijk zou ik daar ook in de toekomst op moeten blijven vertrouwen, denk ik zo.

Wat is jouw persoonlijke drijfveer?

De zorg voor anderen. Ik hoop te kunnen bijdragen aan groei en welbevinden van andere mensen. Dat heb ik destijds op die palliatieve afdeling al duidelijk ervaren. In mijn huidige werk zit dit aspect ook. Ik werk met een groep heel goede jonge mensen en ik zit op een positie in de universiteit waarin ik veel mogelijkheden heb om hen te stimuleren en hen te faciliteren. De Open Universiteit wil groeien in de toekomst en daar worden graag bepaalde targets aan gekoppeld en bepaalde organisatiestructuren voor ontwikkeld. Voor mij zit de groei van een organisatie niet zozeer in andere structuren, maar veel meer in de mensen zelf. Draag zorg voor jouw medewerkers, zorg ervoor dat ze zich optimaal kunnen ontwikkelen in een veilige klimaat, moedig hen aan om nieuwe dingen uit te proberen en met een dergelijk personeelsbeleid volgt de groei van de organisatie dan wel vanzelf. Dat is mijn overtuiging.

Welk advies heb je tenslotte voor de lezers van dit interview?

Kijk naar wie je zelf bent en blijf daar bij. Doe wat je blij maakt. Vertrouw erop dat je dan in een flow zult komen!

Foto: Chris Peeters

 

 

Interview met professor Levenslooppsychologie Nele Jacobs (1)

/0 Reacties/in

In het kader van haar welzijnblogs interviewt Pascale Nele Jacobs (44), professor Levenslooppspychologie bij de Open Universiteit en in die hoedanigheid verantwoordelijk voor de master afstudeervariant Levenslooppsychologie. Haar interesse ligt vooral op het vlak van positieve geestelijke gezondheid in het dagelijks leven. Een gesprek over floreren, veerkracht en de positieve gezondheidseffecten van positieve emoties alsmede hoe eigen regie over belangrijke aspecten van ons leven ons welbevinden kan vergroten.

Levenslooppsychologie is voor veel mensen onbekend terrein. Wat houdt het in?

Levenslooppsychologie houdt zich bezig met de ‘normale’, zeg maar functionele psychologische ontwikkeling van de mens door alle levensfases heen. Levenslooppsychologie is verwant aan de  ontwikkelingspsychologie; ontwikkelingspsychologie richt zich echter met name op de fases tot jong volwassenheid en heeft vooral aandacht voor biologische factoren. Levenslooppsychologie is breder en gaat over de hele levensloop van jong tot oud met bijzondere aandacht voor de omgeving en voor de vraag welke omgevingsfactoren van invloed zijn op onze ontwikkeling.

Als je kijkt naar jouw carrière in de levenslooppsychologie, springt daar dan iets uit?

Voor mij springen er twee dingen uit. Het intrigeert me dat het ervaren van positieve emoties wordt bepaald door invloeden vanuit de omgeving, invloeden die van kinds af aan zijn ontstaan en van nu. Daarnaast springt er voor mij uit dat zingeving oftewel psychologisch welbevinden heel belangrijk is. Dat heeft ook met mijn eigen levensfase te maken. Ik zie wat er allemaal voorbij en gerealiseerd is. Maar ik stel mezelf ook de vraag wat ik nog allemaal wil doen. Zingeving is een terrein dat ik steeds interessanter vind. Zo hebben we op basis van Amerikaans onderzoek een protocol ontwikkeld waarin we gedurende acht weken kinderen talentgericht les hebben gegeven om ze op het pad naar zelfontwikkeling te zetten. De wereld is voor jongeren veel complexer geworden, er zijn veel meer prikkels en het is lastig om daar een houding in te vinden. Je leert dat ook nergens. Ik vind het inspirerend om jonge mensen de handvatten te geven om een bewuste keuze te kunnen maken.

Hoe is jouw belangstelling ontstaan voor jouw specifieke vakgebied?

Mijn eerste werkervaring, ik was toen net afgestudeerd, was op een palliatieve zorgafdeling en volgens mij is daar al de kiem gelegd voor mijn interesse in het vakgebied van de Levenslooppsychologie. Wat me daar vooral heeft geraakt, is het gegeven dat de stervensfase weliswaar de meest droevige en moeilijke periode uit iemands leven is, maar er desondanks ook nog veel ruimte is voor positieve emoties, zoals een stukje dankbaarheid voor wat het leven gebracht heeft alsmede genegenheid en verbondenheid tussen mensen. Ik zag daar dat je die verschillende emoties naast elkaar kunt hebben.

Dat had je niet verwacht?

Nee, en mede daarom heb ik dat werk wel als intens maar niet als zwaar ervaren.

Er is wetenschappelijk aangetoond dat positieve emoties een positief effect hebben op je gezondheid. Kun jij dit nader toelichten?

Dat is inderdaad wetenschappelijk aangetoond. Positieve emoties hebben weldadige effecten voor het lichaam, ze versterken het immuunsysteem, verlagen de bloeddruk en dergelijke. Daarnaast toont recent onderzoek aan dat positieve emoties ook betekenisvol bijdragen aan onze geestelijke gezondheid. Dat positieve emoties positieve gezondheidseffecten hebben wordt theoretisch onderbouwd door de broaden and buildtheorie. Die gaat ervan uit dat als mensen positieve emoties hebben, ze ook meer open staan voor de omgeving en meer bereid zijn om nieuwe gedragingen uit te proberen. Je hebt dan een open blik. Als je positieve emoties ervaart, merk je dat je creatiever bent, je meer kennis vergaart en meer sociale contacten hebt. Die heb je vervolgens nodig bij tegenslag. Doordat je door je positieve emoties bepaalde vaardigheden hebt ontwikkeld en diverse personen in je omgeving hebt verzameld, zijn die hulpbronnen beschikbaar wanneer je ze nodig hebt. Dat zorgt voor een betere lichamelijke en geestelijke gezondheid. Uit andere takken van onderzoek zien we dat mensen die daarentegen vast blijven zitten in negatieve gedachten en negatieve emoties vaker een risico lopen op angststoornissen en depressie. Het is dan de kunst om op een bepaald moment uit die negatieve gedachtenspiraal te komen.

Kan een pessimist optimistisch worden?

Dat kan. Er is onderzoek van hoogleraar Experimentele Gezondheidspsychologie Madelon Peters van de Universiteit Maastricht waaruit blijkt dat er strategieën bestaan om een optimistische stijl aan te leren. Een mate van verschuiving daarin is mogelijk via frequente visualisatie-oefeningen. De bedoeling is dan om zo concreet mogelijke visualisaties te doen waarin je echt een toekomstbeeld voor je ziet en voelt hoe het zou kunnen zijn als er op bepaalde gebieden een positieve verandering zou plaatsvinden. Die visualisaties hebben een effect op het teweegbrengen van een meer optimistische kijk.

Volgende week deel 2 van dit drieluik!

Foto: Chris Peeters

 

Spirituele Tom Tom

/0 Reacties/in

 

Onlangs ontving ik een mail van een vage bekende. Zij schreef: ‘Ik heb me voorgenomen mijn ingevingen, hoe gek of onlogisch ook, gewoon te volgen in plaats van ze stuk te analyseren en vervolgens in de verdomhoek te gooien. Dat voornemen heeft geleid tot een aantal leuke en onverwachte gebeurtenissen. Soms grote, soms kleine. Ze zijn me allemaal even dierbaar. Een tweede voornemen was dat ik, indien mogelijk, direct daad bij gedachte voeg.’

En inderdaad, na het lezen van mijn boek ‘Het jaar van de uil’ besloot ze in een opwelling om mij te schrijven.

Toen ik dit las, vroeg ik me af hoe onze levens eruit zouden zien als wij allemaal de moed hadden om af te gaan op onze intuïtie? De moderne mens lijkt zijn connectie te hebben verloren met dat wat we diep van binnen – zonder tussenkomst van ons verstand – zeker weten. Die ‘ingevingen’ waarover mijn kennis schrijft zijn vaak signalen vanuit ons diepste zelf die ons de weg wijzen naar ons levensdoel. Een spirituele TomTom, zogezegd. Maar waar we in onze auto’s blindelings vertrouwen op dit navigatiesysteem, durven we dat stukken minder als het gaat om de natuurlijke variant die we allemaal gratis ‘ingebouwd’ hebben gekregen.

Liever gaan we af op de ratio, gewend als we zijn aan het maken van analytische afwegingen. Ons is immers geleerd dat we alleen zo tot ‘verantwoorde keuzes’ kunnen komen. De vraag is alleen: verantwoord voor wie? Voor onszelf of voor onze familieleden, de buitenwacht, de maatschappij als geheel?

Ik kan er over meepraten. Al tijdens mijn rechtenstudie trainde ik volop mijn linkerhersenhelft. Logisch redeneren, hoofd – van bijzaken onderscheiden, argumenten voor en tegen op een rij zetten was voor mij dagelijkse kost. Door mijn juridische carrière als universitair docent, advocaat en officier van justitie werd rationeel denken een manier van leven.

Gevolg hiervan was dat ik uiteindelijk de verbinding met mijn gevoel en innerlijke kompas, die immers in de rechterhersenhelft zetelen, grotendeels was kwijtgeraakt. Zeker, af en toe kreeg ik duidelijke waarschuwingen van binnenuit dat ik niet goed bezig was, maar eigenwijs als ik was verkoos ik om die te negeren. Het was immers niet mijn verstand dat hiermee aan kwam zetten. Dus ging ik vrolijk verder met het maken van eindeloze lijstjes voors en tegens als ik een belangrijke beslissing moest nemen. Zo kwelde ik me telkens nodeloos lang met het doorhakken van de knoop want achteraf bleek dat mijn hart het antwoord al lang wist.

Hoe verder we afdrijven van onze eigen ik, hoe slechter het doorgaans met ons gaat. Als we daarentegen naar onze intuïtie durven te luisteren, leren we onszelf steeds beter kennen en zitten we lekkerder in ons vel. Ook dat heb ik zelf ervaren. Sinds ik volledig vertrouw op mijn gevoel weet ik feilloos wat ik wél maar ook wat ik zeker níet wil en handel ik daarnaar. Daardoor maak ik keuzes die goed bij mij passen en ben ik zelfverzekerder geworden. Vanuit die positie kan ik ook beter omgaan met de onvermijdelijke tegenslagen. Die zijn dan slechts een leerrijke omweg op het pad naar het verwezenlijken van mijn dromen.

De spontane mail van een vrouw die ik nauwelijks ken heeft veel moois gebracht: een grote glimlach op mijn gezicht, een hartverwarmende mailwisseling en een gevoel van onderlinge verbondenheid. Mijn dag én de hare konden niet meer stuk.

Deze geluksmomenten liggen ook voor jou voor het grijpen. Het enige dat je hoeft te doen is stil worden en luisteren naar je spirituele TomTom.

Voor je het weet, heb je je bestemming bereikt.